En toen hield de presentator een of twee seconden stil en las het voornemen voor van iemand die had geschreven dit jaar z’n euthanasie te willen regelen.

Die korte stilte zei meer dan alle woorden die verder gesproken werden bij elkaar. En dat voornemen bleef maar in m’n hoofd klinken, ook nog uren nadat ik de radio had uitgezet. Omdat het me ineens duidelijk maakte hoeveel pijn –letterlijk en figuurlijk– mensen over de jaargrens mee kunnen sjouwen. Je zou het bijna vergeten als je alle vuurwerk en plezier ziet, zo net na middernacht. Maar het is er wel. Want het kan niet anders of achter het voornemen tot het plegen van euthanasie ligt een wereld van verdriet, pijn en wanhoop.

Steeds weer kwam dat radioprogramma me in gedachten. Waarom deelt iemand zo’n voornemen? En wat doet het eigenlijk met mij? Ik had m’n oordeel snel klaar. Dat lag al klaar voor ik dat radioprogramma had gehoord. Een terecht oordeel, meen ik. Maar toch voelde ik ook dat het net allemaal iets te snel ging bij me.

Ooit las ik van iemand die schreef over meeleven en meelijden. Wie de scribent was, weet ik niet meer. Maar wel dat hij schreef dat je, als je op ziekenbezoek gaat, eerst een weegschaal moet meenemen en pas daarna een fruitschaal. En die weegschaal was exact wat er bij mij ontbrak.

Wat zegt het trouwens over onze samenleving dat iemand het voornemen om euthanasie te plegen als een goed voornemen voor het nieuwe jaar ziet? En is er voor ons niet meer te doen dan zo’n aangekondigde levensbeëindiging simpelweg voor kennisgeving aan te nemen?

Dat de samenleving verhardt, is makkelijk neergeschreven. Ook dat is weer een constatering waarbij ik gewoon in m’n stoel kan blijven zitten. De samenleving, de maatschappij heeft het dan gedaan.

Maar de maatschappij dat zijn wij.

Ik ook dus.