We beginnen het behoorlijk te merken. Ik heb het dan natuurlijk over de lange formatie. Afval wordt niet meer opgehaald, belastingen niet geïnd en toeslagen niet uitbetaald. De levering van stroom en water wordt om de haverklap onderbroken.

Ineens was het er. Terwijl voorafgaand aan de kerkdienst op de avond van de Goede Vrijdag overal stoelen moesten worden bijgeplaatst om iedereen een plek te kunnen geven, besprong me de angst. Ik weet niet waar het door kwam, maar het was er. Nee, het is geen goede gestalte op een dag en plaats als deze, dat realiseer ik me. Maar sommige dingen laten zich nu eenmaal niet wegdenken.

Wat ging het allemaal weer precies zoals het in Den Haag altijd gaat. De vier partijen die toch gaan praten over een vorm van samenwerking, hadden besloten dat de fractieleiders niet in een eventueel te vormen kabinet plaats zouden nemen. Dus zal Geert Wilders hoe dan ook geen premier worden van Nederland, ook al werd zijn partij bij de laatste verkiezingen de grootste.

Waar die aantrekkingskracht vandaan komt, weet ik niet. Maar wanneer ik in een openbaar gebouw het bordje ”Stiltecentrum” zie, is het alsof een magneet me naar die ruimte trekt.

Een mens moet oppassen dat hij geen drammer wordt, zei pas iemand tegen me. Ik weet niet of het een stiekeme hint aan mijn adres was. Want ik geef toe dat er best iets drammerigs in m’n genen zit. Al heb ik natuurlijk liever niet dat anderen dat ook vinden.

Eindelijk is het zo ver. Ook ik behoor nu tot de gekroonde hoofden. Mijn kroning was ergens rond de troonsbestijging van de nieuwe Deense koning, dus het was leuk om te bedenken dat ik, samen met hem, tot de laatst gekroonde mannen van Europa behoorde.

Toegegeven: het is een akelig experiment. Maar nu onlangs meer bekend werd over de wetsvoorstellen die de PVV allemaal op de plank had liggen voor wat betreft moslims is het misschien tijd dat reformatorische christenen die –openlijk of stiekem– best blij zijn met de overwinning van Geert Wilders het maar eens gewoon ondergaan.

De feestdagen liggen weer achter ons. O nee, daar ga ik dus al de mist in. Het moet zijn: de kerstdagen en de jaarwisseling liggen weer achter ons. Want de laatste jaren is er iedere keer in december gedoe op sociale media hoe we Kerst en oud en nieuw officieel moeten duiden.

Soms moet een mens gewoon opnieuw beginnen. Ik had een boze column geschreven voor deze laatste zaterdag van het jaar. Heel boos. Over politiek en uitsluiting en mensen die akelige uitspraken, gedaan in het verleden, wegmoffelen door te zeggen dat ze die uitspraken in een andere rol deden.

Ik was er weer. Want het moet wel gek gaan dat ik, als ik in Berlijn ben, niet even in het Haus der Wannseekonferenz ga kijken.