Dat zei oud–D66–Tweede–Kamerlid Van Walsem, die van 1998 tot 2002 voorzitter was van de commissie Rijksuitgaven van de Kamer, woensdag tegen de commissie–Duivesteijn. Inzicht in de afwegingen wilden de ambtenaren van de ICES (Interdepartementale Commissie Economische Structuurversterking) niet geven. Ze achten zichzelf deskundig en vonden het „vervelend" dat de Tweede Kamer er zich mee moeide.

Topambtenaar Geelhoed, van 1990 tot 1997 voorzitter van de ICES, zei later op de dag tegenover de commissie zich de kritiek van Van Walsem „voor te kunnen stellen." Hij zou er destijds geen bezwaar tegen hebben gehad als de adviezen van de ICES openbaar zouden zijn.

Geelhoed gaf echter ook aan, dat de Kamerleden wel degelijk betrokken waren bij de voorbereiding van de besluiten. Er waren overleggen in de Tweede Kamer met de Kamercommissies en daardoor „werd de Tweede Kamer regelmatig geïnformeerd." De topambtenaren hielden bij hun adviezen aan de bewindslieden rekening met de standpunten in de Tweede Kamer, aldus Geelhoed. De Tweede Kamer heeft de bevoegdheid om de informatie op te vragen en het is aan de regering om die te geven, aldus Geelhoed.

Van Walsem klaagde eerder: „Als ik als Kamerlid vroeg om meer informatie, werd ik „doodgegooid" met een decimeters hoge stapel papier. Daar kon ik, met slechts één medewerker, niets mee." Volgens Geelhoed bestonden de adviezen van de ICES uit niet meer dan ongeveer twaalf kantjes papier en bleek uit die adviezen wat de afwegingen waren geweest om een besluit te adviseren.

Van Walsem pleitte bij de commissie, die onderzoekt hoe de Tweede Kamer meer greep kan hebben op overschrijding van kosten van grote werken, niet voor meer regels, maar voor een andere „houding". De Tweede Kamer moet zich harder opstellen tegenover de ministers als verlangde informatie niet boven tafel komt. Ook zouden Kamerleden rechtstreeks ambtenaren, die belast zijn met de uitvoering, ter verantwoording moeten kunnen roepen. „Als ze slecht presteren, moeten ze worden ontslagen," aldus Van Walsem. Hij pleitte ook voor uitbreding van de staf van de Tweede Kamer, zodat de Kamerleden meer beroep kunnen doen op deskundigen.