Daarmee werd een goede traditie in stand gehouden. Ze staan naast elkaar op mijn boekenplank: het voornaam uitgegeven boek uit 1954, met daarin vooral professorale bijdragen; en een van ds. W. F. Laman, de president-curator van dat jaar, over ”De vreze des Heeren, eis voor de beoefening der wetenschap”. Ook in 1969 en 1994 verschenen er deftige gedenkboeken, onder sprekende titels als ”Woord en kerk” en ”Luisteren en leren”. Nog steeds waardevol om er kennis van te nemen.

Dit keer een wat andersoortig boek. Een kleurig boekje dat „in flitsen en fragmenten” een beeld van 125 jaar TUA wil geven. De titel brengt de missie onder woorden: ”Denken om te dienen”. Ambitieus, tegelijkertijd bescheiden. De school, in geloof gesticht toen de CGK niet veel meer dan een onaanzienlijk splintergroepje vormden, wilde en wil nog steeds dienstbaar zijn aan kerk, theologie en samenleving. Hoe dat in die lange periode van 125 jaar plaatsvond, daarvan wil deze publicatie iets laten zien. Nu niet door middel van diepgravende theologische beschouwingen of opiniërende bijdragen, maar via thematisch geordende impressies, in woord en beeld. Zoiets als een plaatje met een praatje. Dr. Niels van Driel is de samensteller. Hij heeft de geschiedenis van de TUA eerlijk, gevarieerd en onderhoudend toegankelijk gemaakt, schrijft de huidige rector, prof. dr. Herman Selderhuis, in het woord vooraf. En zo is het ook.

Wat valt er zoal te lezen en te bekijken? Foto’s vol plechtigheid. Van de Apeldoornse studenten in 1929, netjes gegroepeerd rond en achter een lange tafel. Van de vier hoogleraren in de jaren vijftig: Oosterhoff, Van Genderen, Kremer en Hovius, van wie alleen de eerste een olijke lach laat zien. Van rectoraatsoverdrachten en promoties. Op blz. 70 een rij van zeven heren in toga met baret: de in 1993 fungerende en emeriti hoogleraren. In hun midden in kleurig contrast mevrouw Wilma van der Zande, die al heel veel jaren veel voor de school betekent. Leuk detail: op blz. 96 van het boek uit 1994 staat een foto, bij dezelfde gelegenheid genomen, maar toen nog zonder haar.

De eerste 25 jaar van de school was deze gevestigd in Den Haag. In 1919 wordt een statige villa aan het Wilhelminapark te Apeldoorn betrokken. Nog steeds de plek van de school. Ter gelegenheid van de verhuizing sprak rector P. J. M. de Bruijn een gedenkwoord. Zal er ooit een gouden gedenkjaar zijn? Dat zou volgens De Bruin afhankelijk zijn van het antwoord op de vraag „of de school mannen zal blijven voortbrengen, gezalfd met de Heilige Geest, Schriftgeleerden, onderwezen in de verborgenheden des geloofs, zoekers niet van eigen eer, maar van de eer van God.” Die vijftig jaren –en nog tal van jaren daarna– zijn aan school en kerken inderdaad gegeven.

Ludieke gelegenheden (student De Romph, die bij de dies natalis in 1964 de vlaggenmast beklimt om de vlag te redden) en opvallende ontwikkelingen (geleidelijke overgang van louter predikantsopleiding naar theologische universiteit) worden ons in dit boekje verhaald en getoond. De TUA heeft zich onder de zegen van de Heere een volwaardige plaats in het geheel van de theologische onderwijsinstellingen in ons land verworven. Ook internationaal is de TUA, hoewel een vrij kleine school, bekend geworden. Dat is een felicitatie waard. Door de jaren heen zijn er grote en goede inspanningen geleverd. Door docenten, studenten en ondersteunend personeel. We moeten het maar niet ontkennen: door allerlei spanningen en beproevingen heen. Het zegel van de Christelijke Gereformeerde Kerken is ook op de TUA van toepassing: ”Nec tamen consumebatur! En toch niet verteerd!” Het moge ook voor de toekomst gelden: „Gij hebt kleine kracht, maar gij hebt Mijn Woord bewaard!”

Een hartelijke aanbeveling voor dit aantrekkelijke boekje.

Denken om te dienen. 125 jaar Theologische Universiteit Apeldoorn, dr. Niels van Driel; uitg. Buijten en Schipperheijn; 108 blz.; € 12,50