In de bijgebouwen van de Shalomkerk in Den Haag-Zuidwest bevindt zich sinds enkele weken het buurt- en kerkhuis Shalom. Aan een tafeltje in de ontvangstruimte zit diaconaal opbouwwerker Peter Weidmann aan de koffie. Hij werkt in opdracht van de protestantse diaconie Den Haag.

Wat bedoelt hij met een buurt- en kerkhuis? „Dit is een plek voor mensen uit de buurt, voor bewoners van de wijk Vrederust. We willen mensen in kwetsbare posities samenbrengen, hen met elkaar verbinden, hun sociale achterstand verkleinen.”

Terwijl hij naar buiten wijst, zegt Weidmann: „Vrederust is een wijk met veel armoede, eenzaamheid, sociale problematiek. Hier wonen mensen uit Syrië, Marokko, Iran, Irak, Turkije. Het zijn voor het grootste deel moslims. Met het buurthuis proberen we die mensen uit hun isolement te halen, hen hier samen zinvol bezig te laten zijn, om iets aan hun schrijnende eenzaamheid te doen.”

Het buurthuis is nog maar een paar weken open, maar Weidmann is al een tevreden man. „Het gaat goed. We hebben inmiddels met zo’n 300 buurtbewoners contact. Die mensen leefden geïsoleerd, op zichzelf, ieder voor zich. Nu vormen sommigen al een beetje samen een echte buurt. Mensen gaan zich weer een beetje mens voelen. Dat is voor ons de grote winst.”

Motivatie

Shalom biedt aan buurtbewoners een programma aan, variërend van een naaiclub voor vrouwen en huiswerkbegeleiding voor jongeren tot een bridgeclub, een moestuinproject en een inloopspreekuur waar mensen met hun problemen voor de dag mogen komen. „Sommigen hebben het nodig dat ze weer gemotiveerd worden om werk te zoeken, anderen hebben een duwtje nodig om een rijbewijs te halen of om contact met de buurvrouw te leggen. Velen hebben ook moeite om lastige brieven van overheidsinstanties in te vullen. Daar helpen we hen dan mee.”

Op donderdagmorgen is er een sociale supermarkt. „Dan mogen mensen uitzoeken wat ze graag willen hebben. Bij de voedselbank krijgen ze een krat voedsel, in onze weggeefwinkel mogen ze het uitzoeken. Ook mensen die nauwelijks rond kunnen komen, willen wel graag eens zelf bepalen of ze vanavond doperwtjes zullen eten of rode bietjes.”

Shalomkerk

Het kerkgebouw dateert uit 1959. Iedere zondag belegt de protestantse wijkgemeente zuidwest hier een dienst. In de rechthoekige kerkzaal is het stil. Boven het liturgisch centrum hangt een gestileerde bronzen duif. Op een plank liggen de liedboeken. Volgens het liturgiebord is hier afgelopen zondag gepreekt over twee Schriftgedeelten: Exodus 3 en Lukas 20. Op de galerij staat een groot orgel van de firma Van den Berg en Wendt.

Het buurt- en kerkhuis maakt van de kerkzaal echter geen gebruik. Weidmann is dan wel diaconaal opbouwwerker, maar is niet gelovig, is ook geen christen en voert met bezoekers geen gesprekken over de Bijbelse boodschap: „Ik heb van huis uit veel meegekregen, maar geen geloof. Dat is iets wat niet in mij zit.”

Wat hij wil, is mensen met elkaar verbinden. „Mensen die eenzaam zijn, die geïsoleerd leven, zien we hier toch op elkaar aantrekken. Ze delen hetzelfde moeilijke leven, kennen dezelfde passie, en dat is: overleven.”

Dit is een protestants kerkgebouw. Is de drempel voor een moslim niet hoog?

„Onze bezoekers voelen zich verbonden door het islamitische geloof, maar ontdekken dat het toch ook goed is om hier te zijn. We respecteren ieders levensovertuiging. Je ziet hier de grenzen vervangen. Wij laten ons niet leiden door welke cultuur of godsdienst dan ook.”

Het maatschappelijk werk doet zulke dingen ook. Waar zit het verschil?

„Shalom is een buurt- en kerkhuis. Dat betekent dat dit een kerkelijke plek is. Maar de buurt staat voor ons voorop, die gaat vóór de kerk. De kerk is er voor de stad, voor de wijk en voor de buurt. Maar ik houd vooral van mensen. Wij willen er zijn voor mensen die het met minder moeten doen, die misschien wel in grote nood zijn. Want elk mens heeft recht op een menswaardig bestaan. Ik heb in mijn eigen leven ook hoge pieken en diepe dalen meegemaakt. Nu ik daarop kan terugkijken, wil ik luisteren naar anderen. Ik wil naast hen staan en hun leven delen.”