Iedere christen die gelooft en belijdt dat het leven door God is geschonken, ervaart deze uitkomsten als een schok. Tegelijkertijd verrassen de cijfers niet. Wie het maatschappelijk debat over het thema van voltooid leven de laatste jaren heeft gevolgd, weet dat in de Nederlandse samenleving steeds meer de nadruk ligt op het zelfbeschikkingsrecht van de mens. Een tegengeluid is in de meeste landelijke media slechts zelden te vernemen. Zeker, rond het vraagstuk van euthanasie wordt gepleit voor uiterste zorgvuldigheid. Maar dan wel vanuit de grondhouding dat de mens, als autonoom persoon, zelf het recht heeft om te beslissen zijn eigen leven te beëindigen.

Bij het spreken over vragen rond leven en dood past christenen die een prolifestandpunt uitdragen overigens grote zorgvuldigheid. Laat iedereen in ieder geval ver weg blijven bij stemmingmakerij. Alsof artsen niets liever zouden doen dan mensen doden. Dat doet geen recht aan de grote zorg waarmee de overgrote meerderheid van het medisch personeel kwetsbare mensen omringt. Het doet ook geen recht aan die mensen die om euthanasie vragen omdat ze menen dat verder leven geen zin meer heeft. Want hoe komt iemand zo ver om de dood te verkiezen boven het leven?

De toenemende vraag om euthanasie moet leiden tot zelfreflectie. Wat is de reden dat mensen denken iedereen tot last te zijn, zodat het maar beter is er niet meer te zijn? Daar ligt een taak voor al degenen die om hen heen staan. Verder is belangrijk hoe christenen in hun omgeving over lijden en gebrokenheid spreken. Prof. dr. A. de Reuver legde hier deze week de vinger bij. Ook gelovigen zijn aan het lijden onderworpen. De kruisgestalte van het christenleven mag niet worden verzwegen, benadrukte hij. Niet alles komt goed in dit leven.

Het is deze zondag, naar de gang van het kerkelijk jaar, eeuwigheidszondag; oudejaarsdag van de kerk. In veel kerken worden in een van de diensten de namen genoemd van hen die in het afgelopen jaar overleden. Andere gemeenten doen dat op 31 december. De datum waarop dit gebeurt, is niet belangrijk. Het gaat erom dat de christelijke gemeente de vragen van leven en dood bij God mag neerleggen. Voor Zijn aangezicht krijgen lijden, vertwijfeling, verdriet en rouw een plaats. Hij immers aanschouwt de moeite en het verdriet, zegt de psalmdichter, opdat het in Zijn hand wordt gegeven.

In Hem wordt het leven voltooid van wie Hem toebehoren.