Yael (1996) is de vijfde in een gezin van zeven kinderen. Ze groeit op in Ligao, een stad met 100.000 inwoners in de Filipijnen. Het land in de omgeving van Indonesië is zeven keer zo groot als Nederland en telt ongeveer 100 miljoen inwoners. Van hen is ruim 80 procent rooms-katholiek. Ook het gezin van Yael is dat, maar niet praktiserend. Yael is zelfs niet gedoopt.

Haar vader en moeder hebben voortdurend ruzie. Uiteindelijk loopt het conflict zo hoog op dat haar moeder weggaat. De 9-jarige Yael is geschokt en verliest haar vertrouwen. Er volgen moeilijke ja- ren die Yael aanvankelijk overleeft door zich op haar schoolwerk te concentreren. Dat wordt echter steeds moeilijker. Ze raakt innerlijk gewond en trekt zich steeds meer in zichzelf terug. „Life is survival” (het leven is overleven, JvR), denkt ze. God speelt op dat moment geen rol in haar leven, want ze kent Hem niet.

Hoofdtelefoon

Dat verandert als ze 19 jaar is. Tijdens een vrij uur zitten de meeste klasgenoten met elkaar te praten maar Yael doet niet mee. Omdat ze zich verveelt, vraagt ze de hoofdtelefoon van haar christelijke klasgenote die naast haar zit om in haar eentje muziek te kunnen luisteren. „Ik hoorde het vers ”The strength of my life”, begon spontaan te huilen en kon er niet meer mee stoppen. God sprak tot mij”, zegt ze op haar logeeradres.

Eerst wil ze niet dat haar klasgenootjes zullen merken dat ze huilt, maar even later maakt het haar niets meer uit. Als iemand vraagt wat er aan de hand is, kan ze het zelf niet verklaren. De klasgenote die haar de hoofdtelefoon heeft geleend, ontfermt zich over Yael en wordt haar vriendin. Haar eenzaamheid verdwijnt en ze krijgt christelijke vrienden.

Op zeker moment nodigen ze haar uit om een ”worship service” (kerkdienst, JvR) bij te wonen. Yael is benieuwd en gaat mee naar de Pentecostal Church in Ligao, waar ze hoort over Jezus en de Hei- lige Geest. „Vanaf dat moment dacht ik elke dag aan God en begon ik de Bijbel te lezen. Ik realiseerde me dat Jezus de Zoon van God is. Ik beleed mijn zonden, gaf de pijn die ik altijd bij me droeg aan God en gaf me aan Hem over. Vanaf dat moment wist ik dat ik nooit meer alleen zou zijn maar dat er Een is Die me nooit in de steek zal laten. Ook werd het me steeds duidelijker dat God een doel heeft met mijn leven.”

Teenslippers

Thuis is het echter niet altijd even eenvoudig. Haar vader en haar broers zijn niet blij met haar verandering. Vooral als ze naar de kerk gaat, reageren ze boos. Daarom verzint Yael een list. Ze zegt op zondagmorgen dat ze naar haar vriendin gaat en trekt expres oude kleren en teenslippers aan. Ze verkleedt zich in een toilet van haar school voordat ze naar de kerkdienst gaat.

Maar dat bevalt haar na een paar maanden toch niet. „Ik besefte steeds meer dat God niet wilde dat ik loog en ik besloot om niet meer te liegen, maar te zeggen dat ik naar de kerk ging. Ik nam me ook voor dat ik zou proberen liefdevol te reageren op hun boze woorden. Ik wilde dat ze Jezus in mij zouden zien.”

Het moment dat Yael zich laat dopen blijft thuis niet verborgen. Haar broer vraagt er op een gegeven moment naar en ze antwoordt met ”Yes!” De situatie is veranderd. Een zus die getrouwd is, wordt nieuwsgierig en gaat op een keer met haar mee naar de kerk. Nu gaat zij elke zondag met haar drie kinderen naar de ”worship service”. Daarna vindt haar andere zus, met twee kinderen, de weg naar de kerk. „Het was Gods werk”, zegt Yael daar nu over.

De tiener gaat op internet op zoek naar christelijke sites om meer van het geloof te weten te komen, zodat ze het christelijk geloof aan anderen zal kunnen uitleggen. Tot dan is ze bang om voor haar overtuiging uit te komen. Dat lukt in eerste instantie niet goed. „Veel van de antwoorden die ik kreeg, waren automatisch gegenereerd en gemaakt door robots”, zegt ze. „Daarom was de eerste vraag die ik stelde toen ik op de site van GlobalRize belandde of ik met een robot sprak. Het antwoord was ”nee”. Degene die me antwoordde, schreef zijn naam erbij. Hij heette Catharinus Doornbos, was teamleader van de chatroom en kwam uit Nederland. Ik begon met het stellen van vragen en ging er maar mee door. Ik hield het allemaal bij in een dagboek, dat ten slotte meer dan honderd pagina’s telde.”

Langzamerhand verdwijnt haar vrees om voor de Naam van Jezus uit te komen. „Er is niets om te vrezen als je geleid wordt door de Heilige Geest”, zegt ze nu. Ze biedt haar diensten aan en begint GlobalRize te helpen met het vertalen omdat niet iedere Filipijn Engels spreekt. Intussen is ze de coördinator van het vertaalteam en heeft ze tien mensen om zich heen verzameld die haar helpen. „De Heere deed me groeien in het geloof”, zegt ze.

Kinderen

Dat is niet het enige. Ze is ook gestart met kinderevangelisatie in de achterbuurten van Ligao. Elke zaterdag gaat ze naar de arme kinderen van de stad en probeert ze hun hoop te geven door het vertellen van verhalen uit de Bijbel, samen te zingen en met de kinderen te bidden. Daarnaast leert ze de kinderen lezen en schrijven, geeft ze les over hygiëne, doet ze spelletjes met hen en probeert ze in contact te komen met hun ouders. Haar groep telt nu twintig tot dertig kinderen. „Als ik hen zie, denk ik eraan hoe ik zelf vroeger was. Ik wijs hun de weg naar het Evangelie. Voor wie Jezus kent, is het leven meer dan een survival.”

Vrienden van Yael in Nederland zijn bezig met het oprichten van een vereniging om haar werk te steunen. Yael spreekt op 9 november tijdens de medewerkersdag van GlobalRize.

Het is haar wens dat de relaties binnen haar familie en gezin hersteld worden, en daar doet ze alles aan. In de afgelopen jaren heeft ze geleerd de situatie te accepteren, te vergeven en haar vertrouwen op God te stellen. Voor haar vertrek naar Nederland heeft ze nog contact met haar moeder gehad. Die heeft haar zelfs nog uitgezwaaid op het vliegveld. Yael: „Ik hoop dat ze allemaal Jezus leren kennen!”

Verblijf

Yael logeert bij verschillende vrijwilligers van GlobalRize, onder anderen bij Arie Slingerland. De gepensioneerde ondernemer vertelt dat hij wekelijks ongeveer dertig uur chat met mensen van over de hele wereld die hem vragen stellen. De conversatie gaat in het Engels. GlobalRize bereikt vooral mensen uit de Filipijnen, India, Pakistan en Engelstalige landen in Afrika.

Slingerland ziet het niet als zijn taak om als pastor op te treden, maar om de personen met wie hij gesprekken voert de weg naar de plaatselijke kerk te wijzen.

Per week beantwoordt Slingerland honderden vragen. Een aantal ervan kan hij vlot afhandelen, bijvoorbeeld over hoeveel kinderen Jakob had. Er zijn echter ook vragen die veel meer tijd vergen. Als mensen met persoonlijke problemen, bijvoorbeeld op het gebied van relaties en verslavingen, bij hem komen. In dat geval stelt hij zich voor en zegt hij iets over zijn achtergrond. Vervolgens ontwikkelt er zich een relatie die soms maanden duurt. „Dat is me nooit te veel”, zegt hij.