Het departement Hautes Alpes kent veel zonuren. Dat is te merken in de Franse stad Briançon. Het op 1326 meter gelegen historische centrum ligt eind juli te sudderen in de zon. Toen de stad in 1692 afbrandde, liet zonnekoning Lodewijk XIV de stad opnieuw opbouwen. Het moest een onneembare vesting worden. De immens dikke muren getuigen ervan.

In één van de steile hoofdstraatjes kabbelt rustig een schoon stroompje water naar beneden. Heerlijk om daar even wat uitstekende lede-maten in te verkoelen. Dan moet je niet je teenslipper verliezen, want dan kost het je een sprintje en wat zweetdruppels.

Verfrissing is ook altijd te vinden in een kerk. De Collégiale Notre Dame et St-Nicolas staat langs de vestingmuur en is al van ver te zien. De kerk werd begin 18e eeuw gebouwd. Grote marmeren pilaren houden rijzig de wacht. Elk vrij plekje aan de wanden en pilaren is opgesierd met beelden of schilderijen.

Gat in het hart

Achter in de kerk staat een houten beeld. Bijna misplaatst in al z’n eenvoud. Een bordje of beschrijving ontbreekt. Het glanst en heeft een groot gat op de plek waar het hart hoort te zitten. Het houdt de handen er als een kommetje onder. Alsof het op wil vangen wat er niet meer. Het hoofd verwachtingsvol naar boven geheven. Die is raak!

Als je kort voor de vakantie aan het graf stond van je lieve moeder, lijkt het net of je daar je evenbeeld ziet. Een gat in het hart. Een deel van jezelf kwijt. Maar de blik verwachtingsvol naar Boven.

Een beetje van de kaart toch maar weer de warmte in duiken en verder slenteren door de smalle straatjes. Even verderop is een pottenbakkerswinkel. Een man met donkere haren en een bril zit gebogen over een pottenbakkersschijf. Hij kijkt niet op of om. In zijn besmeurde handen heeft hij een grote klont terracottaklei. Hij kneedt de klei en slaat er een paar keer op. Dan zet hij de bonk midden op de schijf en laat die draaien. Z’n ogen vergroten zich en hij tuurt naar de klei.

Zijn handen gaan vormend langs de homp. Zelfverzekerd. Doeltreffend. Uitermate gefocust. De bonk krijgt vorm. Af en toe maakt hij de klei nat of verwijdert hij een misplaatst dotje. Na een aantal minuten is er een mooi schaaltje ontstaan. Nog even droogbranden. Dan met een ijzerdraadje voorzichtig lossnijden. Hij houdt het schaaltje in de lucht en laat er goedkeurend zijn blik over glijden. „C’est ça!’ Dát is het!

Bijna als vanzelf worden de gedachten getrokken naar de grote Pottenbakker. Zo is ook Hij aan het werk. Zelfverzekerd. Doeltreffend. Hij weet wat Hij doet en Hij maakt iets moois! Tot Zijn volle tevredenheid.

Daar kun je nog wel een poosje over filosoferen. Drie creaties verder is het toch tijd om Briançon te verlaten. Nog even afdalen door het schaduwrijke bos naar de parkeerplaats in het nieuwe gedeelte van de stad. Langzaam maar zeker verdwijnt de stad uit het zicht. Maar de beelden blijven.

Zulke lessen zijn er te vinden. Gewoon in een Frans vestingstadje met sterke muren. Maar vast ook in Nederland. Als de regen neerplenst, de bomen verkleuren, de herfstvruchten neervallen en de laatste restjes zomer wegspoelen.