Daarmee wil ik overigens niets zeggen over het plan van D66 om de veestapel te halveren. Het boerenprotest eerder deze week kon rekenen op veel begrip in de samenleving en legt andermaal de kloof bloot tussen de beleidsmakers in Den Haag en de rest van Nederland.

Wie in Groningen een boerenbedrijf runt, zal regelmatig het gevoel hebben niet mee te tellen of zelfs in een geheel ander land te wonen.

Vandaag gaat het mij echter alleen om het voorstel van VVD-politicus Johan Remkes om de zogeheten stikstofcrisis op te lossen. Een van de maatregelen die hij bepleit, betreft het verlagen van de maximumsnelheid. Deskundigen zijn het oneens over het precieze effect van die maatregel, maar hij is eenvoudig door te voeren en zou zelfs al op zeer korte termijn kunnen ingaan.

Het verlagen van de maximumsnelheid is wat de Engelsen een ‘no-brainer’ noemen: een maatregel die je zonder nadenken kunt invoeren, omdat de kosten laag zijn en je het besluit er op een regenachtige namiddag door kunt hameren. Het is een maatregel met louter voordelen, want het heeft niet alleen raakvlakken met het stikstofprobleem maar ook met het klimaatdossier.

Niet onpartijdig

Als columnist met een zuinig vervoermiddel ben ik in deze discussie niet geheel onpartijdig. In 2006 kocht ik een relatief kleine dieselauto waarmee ik vervolgens zo zuinig mogelijk probeerde te rijden. Zo ontdekte ik al snel dat de optimale verbranding rond de 90 km/u ligt. Wie harder rijdt, verbruikt meer brandstof en stoot meer stikstof en CO2 uit. Sindsdien rijd ik alsof die nieuwe maximumsnelheid al is ingevoerd en houd ik me aan de regels.

Dat is bepaald geen pretje. Wanneer ik netjes 50 rijd binnen de bebouwde kom, word ik regelmatig met volle vaart ingehaald, zelfs als de weghelften van elkaar zijn gescheiden door dubbele doorgetrokken strepen. Datzelfde geldt in nog veel sterkere mate op 30 kilometerwegen. Niet zelden leidt dat tot bumperkleven en geïrriteerde gebaren die de indruk wekken dat ik degene ben die iets verkeerd heeft begrepen.

Onrustig

Op snelwegen is het snelheidsverschil tussen het vrachtverkeer op de rechterbaan en het overige verkeer toegenomen, met een onrustig verkeersbeeld tot gevolg. Niet alleen is het aantal dodelijke verkeersslachtoffers daardoor gestegen, ook de minimale tijdwinst verdampt deels doordat er vaker geremd moet worden en eerder files ontstaan.

Voor wie liever op zijn gemak 90 kilometer per uur rijdt, is er geen plaats meer op de snelweg, want het overige verkeer gaat niet zelden vijftig procent harder.

Omgekeerd valt er geen rationeel argument te bedenken voor een maximumsnelheid van 130, behalve dat het ‘leuk’ is. En dat automobilisten heel even een gevoel van autonomie of zelfs van vrijheid ervaren wanneer ze het gaspedaal diep indrukken. In die zin is ook dit dossier een exemplarisch voorbeeld van het onverzadigbare verlangen naar meer en een gebrek aan matigheid en zelfbeheersing.

De auteur is publicist. Voor eerdere columns zie rd.nl/hormann. Reageren? hormann@refdag.nl