Wie jong is, doet wel vaker uitspraken uit overmoed of grootspraak en koestert niet zelden opvattingen waar hij later op terug moet komen of beschaamd op terugkijkt. De overtuiging dat het onmenselijk is om ouderen op te sluiten in bejaardenflats, was echter een diepgewortelde en heeft in mijn geval een halve eeuw aan maatschappelijke veranderingen overleefd, inclusief het verdwijnen van datzelfde woonconcept.

Op vakantie op de Veluwe maakte ik destijds kennis met een oplossing die mij veel menselijker toescheen. Veel boerderijen hadden een kleinere woning op het erf waar de ouders hun laatste levensjaren doorbrachten, vaak nadat een van de kinderen het bedrijf had overgenomen. Dat concept sprak me zo aan dat ik mijn ouders beloofde later op dezelfde wijze voor hen te zullen zorgen.

Vervolgens dacht ik er niet meer aan, ook niet toen wij een woning kochten pal naast het geboortehuis van mijn echtgenote. In het begin van ons huwelijk kookte mijn schoonmoeder voor ons gezin en deed ze de was. Naarmate ze ouder werd, verschoof dat langzaam tot de rollen geheel omgekeerd waren. Pas op zeer hoge leeftijd, toen het qua gezondheid echt niet langer ging, verhuisde mijn toen 95-jarige schoonmoeder naar een verpleeghuis, waar mijn vrouw haar elke dag trouw bezocht.

Bloementuin

Het huurhuis waarin mijn schoonmoeder woonde, verkeerde in zo’n verwaarloosde staat, dat de eigenaar het na haar overlijden liet slopen. Zo maakte het geboortehuis van mijn vrouw plaats voor een braakliggend terrein waar jaren niets mee gebeurde, en dat in de tussentijd veranderde in een wilde bloementuin. Uiteindelijk werd het perceel verkocht en verrijst op dezelfde plek een nieuw, dubbel woonhuis.

Nadat ik eerst gekscherend op sociale media had vermeld dat dit een uitgelezen kans was om mijn buurman te worden, bedacht ik dat het wellicht mogelijk was om het zélf te kopen. De eerste rekensommetjes lieten zien dat een dergelijk plan wellicht iets te ambitieus was, maar toen diende zich als vanzelf een tweede, veel serieuzere optie aan.

Uitvoerbaar

Wanneer mijn ouders hun huidige woning zouden verkopen, konden ze met de overwaarde precies de helft van het aankoopbedrag op tafel leggen, waarna wij de andere helft voor onze rekening zouden nemen. Zo zouden ze, bijna als in een door een schrijver geconstrueerde roman, hun laatste jaren kunnen slijten op hetzelfde adres waar eerst mijn schoonmoeder woonde.

Of mijn ouders iets voelden voor deze deal en de koop uiteindelijk is doorgegaan, doet er in dit verband helemaal niet toe. Wat telt is dat ik mijn oude belofte na heb kunnen komen en om heb kunnen zetten in een concreet en praktisch uitvoerbaar aanbod. Het laat tevens zien dat het versneld aflossen van de hypotheek niet een afsluiting vormt, maar juist nieuwe wegen opent en net zo goed het startpunt kan betekenen van een andere fase waar je niet alleen zelf van profiteert.

Reageren? hormann@refdag.nl