Wanneer ze zijn uitgezongen, schakelen ze over op de Spaanse versie: „Que lo cumplas feliz, que vuelvas a cumplir, hasta el año tres mil” –dat je gelukkig blijft verjaren, tot het jaar 3000– op dezelfde melodie.

Waarom ze steevast in het Engels het verjaardagslied aanheffen, vaak zonder die andere taal te kunnen spreken, weten de Colombianen zelf ook niet. „Dat is de invloed van de gringo’s”, zegt een vriend schouderophalend, van „Uncle Sam”.

De jarige buigt voorover, haalt diep adem en blaast omringd door een ceremoniële stilte het eenzame kaarsje uit, plechtig gefilmd door verscheidene familieleden. Onder luid gejoel dooft het kaarsje, waarna het 39-jarige feestvarken het mes in de met mierzoet glazuur in pastelkleuren versierde taart zet, die hier ponqué heet. ”Happy Birthday” staat ook daar op geschreven, in sierletters met hanenpoten.

We zijn op een finca, zoals een huis op het platteland beter bekend staat in Colombia, in het dorp Ubaté, een uur rijden van Bogota. Hoewel zowel de jarige als bijna alle gasten –familie en vrienden– in de hoofdstad wonen, besloot gastheer Eduardo zijn verjaardag op de finca te vieren, traditie onder de beter bedeelde Colombianen in het bezit van een buitenhuis.

Hoewel de familie van Eduardo lange tijd in de Verenigde Staten woonde, of misschien juist daarom, is zijn verjaardagsfeest in alles een ode aan Colombia – op het lied na dan. In de tuin zijn vader en broer bezig met het roosteren van Colombiaanse worstjes en krielaardappels, wat later slechts een voorafje blijkt te zijn geweest. Eduardo sleept met flessen Poker, Colombia’s meest gedronken bier, en Colombiana, een mierzoete frisdrank met kauwgomballensmaak.

Kinderen spelen tejo, een bizar Colombiaans spel waarbij de deelnemers platte stenen van een afstand in een bak klei gooien, waar rondom het midden vier driehoekjes met kruit zijn geplakt. Het doel van het spel, bedacht door inheemse voorouders, is om zoveel mogelijk van die driehoekjes te raken, zodat ze met een knal ontploffen. Hilariteit verzekerd.

Wanneer we zijn uitgegeten met het hoofdgerecht, langzaam geroosterde rosbief en tamales van maisdeeg in bananenblad, klapt Eduardo’s moeder in haar handen. Ze dirigeert de gasten naar de gigantische huiskamer, waar een tienkoppige mariachiband van Colombianen gekleed in traditionele Mexicaanse dracht het eerste lied inzet: een Colombiaanse smartlap die iedereen blijkt mee te kunnen zingen.

De moeder pakt haar zoon bij de hand en zet de eerste dans in, wild op en neer springend. „Feliz cumple hijo” –fijne verjaardag zoon– zegt ze, en we dansen, tot laat in de avond.

Er is er een jarig

Hoe vieren mensen wereldwijd hun verjaardag? Correspondenten van het RD begeven zich in ‘hun’ land in de feestvreugde. Deel 6: Colombia.