Graag zou ik schrijven dat mijn volwassen leven bestaat uit een aaneenschakeling van verstandige financiële beslissingen, weloverwogen investeringen en behoedzame beleggingen. In werkelijkheid was het eerder een kwestie van al doende leren, vallen en opstaan en de spreekwoordelijke wal die het schip keert. Soms maak je als mens ook slecht onderbouwde keuzes die uiteindelijk helemaal niet zo nadelig blijken uit te pakken of juist precies omgekeerd.

Zo besloten wij twee jaar na de geboorte van onze oudste zoon geld opzij te zetten, zodat hij na de middelbare school een opleiding kon volgen. Daar was geen dringende reden voor, want de basisbeurs was nog maar net een paar jaar eerder ingevoerd en niets wees erop dat die in de toekomst weer zou worden afgeschaft. Echte specifieke studieverzekeringen bestonden niet, dus kozen we voor een soort aandelenspaarplan dat gouden bergen beloofde.

In plaats daarvan hadden we beter kunnen kiezen voor een langjarig deposito met een vaste rente, want de polis van Centraal Beheer keerde na twintig jaar uiteindelijk minder uit dan de oorspronkelijke inleg. Dat is een zure vaststelling – zo zuur zelfs dat ik niet eens durfde uit te rekenen hoeveel rendement we op deze manier waren misgelopen. Tegelijk kun je die redenering ook omkeren, want het eindresultaat was een studiepotje van ongeveer 25.000 euro waar we tot op de dag van vandaag op kunnen terugvallen. Zonder de intentie te gaan sparen was er helemaal geen spaarpotje geweest.

Gevraagd naar mijn minst verstandige financiële stap of grootste miskoop, kom ik altijd met hetzelfde voorbeeld op de proppen. In 2006, twee jaar voor het uitbreken van de kredietcrisis, kocht ik een stenen, vrijstaand huisje in voormalig Oost-Duitsland met duizend vierkante meter grond. Het lag idyllisch op een heuvelrug aan de rand van een bos en bleek slechts 29.000 euro te kosten. Pas na het zetten van mijn handtekening onder de koopakte, zette ik mijn roze bril af en vroeg ik me af hoe vaak ik eigenlijk tijd zou hebben om op deze plek vakantie te vieren.

Uiteindelijk zou ik het huis weer te koop zetten nadat ik er welgeteld één nacht had doorgebracht, wat in dit verband toch wel een unicum moet zijn. Negen maanden later verkocht ik het met een bescheiden verlies en had ik intussen mijn impulsaankoop zo ver ontrafeld dat ik er een wijze les uit had getrokken die de rest van mijn leven zou bepalen. Je kunt ook zeggen dat een vakantiehuis op 845 kilometer afstand een heel ingewikkelde en omslachtige manier was om de tegemoet te komen aan het verlangen naar rust en de sluimerende wens mijn leven te versimpelen.

Samenvattend: ik kocht een vakantiehuis in 2006, verkocht het weer in 2007 en besloot te gaan aflossen in 2008. Dat is de chronologie, maar er schuilt tevens een causaal verband in. Soms moet je als mens in het leven linksaf slaan om te beseffen dat je eigenlijk rechtsaf had gewild. Je kunt ook zeggen dat het nooit te laat is om tot inkeer te komen, de bakens te verzetten en het over een geheel andere boeg te gooien.

De auteur is schrijver en publicist. Reageren? hormann@refdag.nl