„Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: Indien het tarwegraan in de aarde niet valt en sterft, zo blijft het alleen.”

Christus moest sterven om leven te schenken. Indien het tarwegraan niet in de aarde valt en sterft, blijft het alleen. Maar indien het sterft, brengt het veel vrucht voort. Jezus moest sterven, opdat de Zijnen met en door Hem leven zouden. Mensen die niet nadenken, verwarren sterven met niet bestaan, terwijl beide woorden iets zeer verschillends betekenen. De ziel die zondigt, zal sterven, maar zal daarom niet ophouden te bestaan. Zij zal de dood smaken door een bewust gescheiden zijn van God, Die het leven is, in Wiens gemeenschap de mensenziel eerst waarlijk leeft. Hoevelen zijn er, die alleen als geestelijk doden zijn, vreemd aan alle waarachtig leven. Wanneer zij blijven wie zij zijn, zullen zij nooit het leven zien, omdat de toorn van God op hen blijft, die door en in de genadegift van hen alleen wordt weggenomen. Het tarwegraan, dat in de grond gelegd wordt, sterft, maar houdt niet op te bestaan. Verre van dat. Wat is voor die graankorrel de dood? Een ontbinding van de bestaande vorm tot een herleven in heerlijker gedaante. Zo ook is de Heilige, Die geen verderving zien kon, over Wie de dood geen macht had omdat aan Hem niets onreins was, door de dood heengegaan. Om verheerlijkt te herrijzen en de kracht van Zijn opstanding in een nieuw en eeuwig leven mee te delen aan allen die in Hem geloven.

C. H. Spurgeon, Londen

(”Landbouwpreken”, 1883)