Zo somde ik uit de losse pols op dat ik allereerst iets zou doen aan de meest schrijnende schadegevallen in Groningen, om vervolgens de verkoop van lachgaspatronen te verbieden, criminele asielzoekers uit veilige landen (Marokko, Algerije) terug te sturen naar het land van herkomst, een streep te zetten door de uitbreidingsplannen van vliegveld Lelystad en de maximumsnelheid op alle snelwegen te verlagen naar 100 kilometer per uur.

Een rode draad had ik nog niet meteen ontdekt bij deze beleidsplannen, maar het vormde dan ook slechts een eerste aanzet. Wel stond Nederland nadrukkelijk centraal in al deze voorstellen, zonder te vervallen in naargeestig gedachtegoed als ”eigen volk eerst”. Zo leek het me niet juist, en zelfs contraproductief, om de rust in natuurgebieden als de Weerribben en de Veluwe op te offeren voor reizigers die zo nodig elders op zonvakantie willen.

Het was ook niet de bedoeling om op basis van deze beginselen een nieuwe partij op te richten, want ik ben een politicoloog en geen politicus.

Hooguit sprak uit dit bericht op Twitter enige ergernis over het feit dat de bevolking van Groningen zo wordt getergd en aan het lijntje wordt gehouden. Om die reden zou ik het door het kabinet genoemde begrotingsoverschot van 11 miljard in zijn geheel aanwenden om getroffen bewoners uit te kopen en genereus schadeloos te stellen.

Begrenzing

Eigenlijk was ik mijn bericht bijna alweer vergeten, tot iemand opmerkte dat er in mijn lijst met lukrake maatregelen een duidelijke rode lijn te bespeuren viel. Zo hadden alle genoemde onderwerpen volgens hem iets te maken met ‘begrenzing’, al was het maar omdat het geduld van sommige Groningers inmiddels een grens moet hebben bereikt. Omgekeerd handelt Den Haag soms alsof de buitengrens van Nederland al begint bij de provincie Drenthe of zelfs bij de contouren van de Randstad.

Mijn kijk op lachgas komt rechtstreeks voort uit mijn afkeer van recreatief drugsgebruik. Hoewel het uitbannen van dit gedrag wellicht niet met een verbod voor elkaar te krijgen is, denk ik dat een minister-president geen gelegenheid voorbij zou moeten laten gaan om te benadrukken dat er grenzen gesteld dienen te worden aan de normalisering van verdovende middelen en het resulterende grenzeloze gedrag.

Asielzoekers

Het over de grens zetten van criminele asielzoekers uit veilige landen –juist de categorie die de meeste overlast veroorzaakt en knaagt aan het maatschappelijk draagvlak voor opvang– heeft juridisch gezien allerlei voeten in de aarde. Dat neemt niet weg dat je als politicus best de grenzen op mag zoeken van wat wettelijk gezien mogelijk is en op basis van internationale verdragen is toegestaan.

Voeg daar verre vakanties en de maximumsnelheid aan toe en je ontdekt dat er niet alleen grenzen zijn aan de groei, maar ook dat begrenzing in de meest brede zin van het woord het maatschappelijke debat van morgen zou moeten bepalen.

De auteur is schrijver en publicist. Reageren? hormann@refdag.nl