Aan de klink van de voordeur hangt een jas. Een vrouw met een kwieke oogopslag doet de deur open en verontschuldigt zich voor het kledingstuk. „Die is van mijn man. Hij is in de tuin aan het werk.” Tijd om bij het interview aanwezig te zijn heeft hij niet.

Het tekent de sfeer van bedrijvigheid in huize Van Breugel. Niets doen: daar hebben de Van Breugels een hekel aan.

Maaike van Breugel werkt in de thuiszorg voor Zorgplein Maaswaarden, een organisatie in het Land van Heusden en Altena. Gemiddeld doet ze dat zo’n twaalf tot dertien uur per maand. Meestal avondritten. Nachtdiensten doet ze niet meer, want ze heeft meer tijd dan vroeger nodig om daarvan bij te komen.

Van Breugel doet haar werk nog steeds „ontzettend graag.” Met name het contact met mensen spreekt haar aan. Soms blijft ze wat langer bij een cliënt voor een praatje. „Dat reken ik niet mee bij de gewerkte uren, hoor.”

Werken in de zorg: is dat niet erg zwaar voor een 65-plusser? Van Breugel vindt het wel meevallen. „Mensen uit bed helpen is zwaar. Maar daar heb je tegenwoordig een tillift voor.” Wel vindt ze het confronterend dat ze soms mensen van haar leeftijd moet verzorgen.

Van Breugel werkte tot haar huwelijk in 1971 onder meer in het protestantse Willem-Alexander Ziekenhuis in Den Bosch en in het psychiatrische ziekenhuis Zon en Schild in Amersfoort. Na haar trouwen verhuisde ze naar Giessen, haar huidige woonplaats. Daar werkte ze in de thuiszorg, en later op de ambulance.

Een ambulance was in de jaren zestig slechts uitgerust met weinig meer dan een zuurstofapparaat en een uitzuigapparaat om overtollig slijm bij een patiënt te verwijderen, vertelt Van Breugel. „Een ambulance had ook geen communicatiemiddelen. Het was zaak om een patiënt zo snel mogelijk weg te brengen.” Met het voertuig bracht ze ook vrouwen na een bevalling thuis.

Toen Van Breugel haar eerste kind kreeg, stopte ze met werk buitenshuis. Toch begon het al gauw te kriebelen. Voor een woonwarenhuis pakte ze naaiwerk op. Ook werd ze correspondent voor een streekblad. Maar haar hart lag bij de zorg. „Als de krant kwam, las ik altijd de vacatures voor ziekenverzorgers. Dat trok als een magneet.”

Toen haar jongste kind 14 jaar werd, solliciteerde ze bij verpleeghuis Wijkestein, onderdeel van Zorgplein Maaswaarden. Inmiddels was Van Breugel 42. Bij het sollicitatiegesprek was ze bang dat haar gesprekspartners haar oud zouden vinden. „Ze denken vast: wat moet die ouwe taart hier? Maar er bleken meer zorgverleners van mijn leeftijd rond te lopen.” Ze kreeg een vast contract van 20 uur per week, wat ze behield tot haar pensioengerechtigde leeftijd van 65 jaar en één maand. De organisatie bood haar direct daarna een nulurencontract aan. Dat heeft ze „in liefde geaccepteerd.” Maar toen ze 67 werd, moest veel personeel weg door problemen in de organisatie. Ook Van Breugel had geen keus.

In september het jaar daarop vond de Giessense Jaarmarkt plaats. Ook Zorgplein Maaswaarden stond er met een kraam. Van Breugel raakte in gesprek met enkele oud-collega’s. Een van hen vroeg: „We hebben het erg druk. Kun je niet komen helpen in de thuiszorg?” Van Breugel liet zich overhalen. Een week later bood de zorgmanager haar een vierurencontract aan, maar daar had Van Breugel toch geen zin in. „Ik wil niet mee in het circus van verplicht op feestdagen werken en vakanties lang van tevoren te moeten inplannen.”

Voorlopig denkt ze niet aan ophouden. „Zolang mijn gezondheid het toelaat, blijf ik het doen. Maar als een jongere werknemer solliciteert, sta ik met liefde mijn plaats af.”

Loopbaan M. van Breugel

• Geboren: 5 juli 1948 in Uitwijk

• Basisschool: Prinses Marijkeschool in Rijkwijk

• Middelbare school: huishoudschool in Andel

• Vervolgopleidingen: vooropleiding verzorgende beroepen in Zaltbommel

• Gewerkt in: Ziekengasthuis Gorinchem, Protestants Ziekenhuis Den Bosch, verzorgingstehuis Wijkestein, psychiatrisch ziekenhuis Zon en Schild, ambulancedienst Timmermans, thuiszorg bij Zorgplein Maaswaarden