Want die soberheid heeft ook nadelen, waarschuwt Faber in het afgelopen week verschenen boek ”Anne. Kroniek van een zoektocht”. „Wat dat verschrikkelijke wat Anne is aangedaan precies inhoudt, is voor iedereen onduidelijk.” De terughoudendheid „zorgt ervoor dat in het publieke domein de nodige kennis van zaken ontbreekt, als het gaat om de meest weerzinwekkende, gruwelijke feiten die Anne zijn aangedaan”, schrijft de vader in een nawoord van het boek.

Daarin beschrijft voormalig journalist Hans Faber, oom van Anne, een van de meest geruchtmakende moordzaken van afgelopen jaren. Zedenmisdadiger Michael P., die in een forensische kliniek in Den Dolder verbleef, verkrachtte en vermoordde eind 2017 de vrouw en begroef haar uiteindelijk in een bos bij Zeewolde. Nederland leefde massaal mee toen de jonge vrouw bijna twee weken spoorloos was.

Eind maart stelde de Onderzoeksraad voor Veiligheid in een vernietigend rapport dat P., die eind twintig is, op verlof kon zonder dat „er enige notie bestond in hoeverre dat verantwoord was.”

Vader Faber, die kunstenaar is, kent het forensisch rapport over de moord op zijn dochter, maar heeft daarover „met niemand echt gesproken. Ik ben er niet toe in staat.” De jonge vrouw is ernstig toegetakeld, P. overgoot haar met chloor. Hij wordt ervan verdacht Anne te hebben ontdaan van haar ketting. Zo zou hij sporen willen uitwissen én kon hij van de opbrengst van het sieraad drugs kopen. P. ontkent.

Microfoontje

Vader Faber is ervan overtuigd dat P. zijn dochter Anne niet in een opwelling verkrachtte en vermoordde, maar zijn „kans heeft afgewacht”, zei hij tijdens de rechtszaak vorig jaar. „De dader is geobsedeerd door moord en verkrachting. Zijn dag begon met filmpjes van IS-onthoofdingen.”

Het boek biedt een fascinerend inkijkje in recherchetactieken. Zo wilde de politie na de arrestatie per se van P. weten waar hij Anne had verborgen. Ze zou immers nog in leven kunnen zijn, werd toen nog gedacht, en dreigde misschien te verhongeren. Een hardhandige aanpak in een arrestantenbusje bracht P. niet aan het praten. Succes had kennelijk wel de inzet van een arrestantenbewaker die P. nog uit zijn jeugdjaren kende. Die bewaker wist als undercoveragent (met verborgen microfoontje) P. zover te krijgen dat hij opbiechtte waar hij Anne had begraven. „Je moet zeggen waar zij ligt, ouwe, dat moet van jou komen.”

Wie was Anne Faber? Uit het boek rijst een beeld van een kordate vrouw die in staat was „mensen in hun hart te raken. Ze verstond de kunst om tijdens familiebijeenkomsten te zorgen dat er geen kampen of ergernissen ontstonden. Ze zorgde dat ook de minder assertieve gezinsleden gehoord werden. Anne was niet alleen gewoon slim, maar ook sociaal intelligent.”

Ze had „droge, botte humor”, maar kon ook „ingetogen, somber zelfs” zijn. Toen de examenklas van het gymnasium „tien dagen ging feesten” op Kreta, kon ze daar haar draai niet vinden. „Anne kon niet tegen de druk van vakantie, de verplichting het leuk te hebben. Het wás niet leuk. Ze wilde naar huis.” Na drie dagen vloog ze naar Nederland „om bij haar moeder op de bank te kruipen.” Ook kort voor haar dood was Anne in mineur, onder meer omdat ze het „zwaar” vond voor haar vriend te zorgen. Hij kampte met de gevolgen van een ongeval.

Echtscheiding

De echtscheiding van haar ouders hakte er in bij Anne. Ze probeerde haar jongere broertje „weerbaar” te maken. „Ze daagde hem intellectueel uit. Vertelde hij aan tafel trots wat hij die dag bij aardrijkskunde had geleerd, dan wist ze feilloos dat ene foutje in zijn verhaal te benoemen. „De langste gletsjer ter wereld ligt niet op Groenland, maar op Antarctica.””

Het risico op een gecompliceerd rouwproces is na moord zes keer hoger dan na natuurlijk overlijden, meldt de auteur. Diverse rouwrituelen passeren de revue. Elze, moeder van Anne, liep met een vriendin het Pieterpad. Tijdens elke etappe stopten de vrouwen op een bijzondere plek, zoals een hunebed. Ze verzamelden dan kastanjes, boterbloemetjes of dennenappels. „Elze legde dan Annes naam. Ze was niet gelovig, maar elke keer was het weer bijzonder die naam in de natuur te zien. Het voelde zelfs plechtig.”

Magistraat Otte onder vuur

Waarom verlaagde het Arnhemse hof in 2012 de straf voor Michael P. voor verkrachting van twee meisjes van zestien naar elf jaar? Waarom kreeg de zedenmisdadiger toen geen tbs? Die bittere klacht van de vader van de vermoorde Anne Faber klinkt in het boek.

Faber richt zijn pijlen op mr. Rinus Otte, destijds bij het hof voorzitter van het driemanschap dat over P. oordeelde. In het openbaar toonde Otte, stelt Faber, afkeer van de tbs-maatregel en was hij „neerbuigend” over gedragskundigen.

Rinus Otte werkt nu als topman bij het OM. Dat wijst Fabers verzoek om Otte te ontslaan af.

Otte zei in NRC Handelsblad: „Wat me enorm raakt, is de suggestie dat ík eigenlijk zijn dochter heb vermoord. Dat doet echt pijn.”

Lees ook

Zedenverleden van moordenaar Anne Faber bleef „geheel uit beeld”