Begin deze week had ik eindelijk genoeg moed verzameld voor een vervelend klusje dat al maanden op me wachtte: het installeren van de betaalapp van mijn bank op mijn smartphone. Op zich is dat een karweitje van niets, maar de bestaande manier van geld overboeken beviel mij prima en leek me ook niet veel lastiger of langzamer dan de nieuwe methode. De tijd begon echter te dringen, want over niet al te lange tijd neemt mijn bank afscheid van de traditionele wijze van internetbankieren.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de bank in kwestie alle moeite doet om het mensen zoals ik –55-plussers die in hun prille jeugd nog een papieren rijksdaalder in hun handen hebben gehad– gemakkelijker te maken. Wie zelf niet in staat is de betaalapp te installeren, kan dat door een bankmedewerker laten doen en wie geen smartphone of tablet bezit, kan profiteren van een aantrekkelijk geprijsde aanbieding. Daarnaast bestaat de mogelijkheid om een speciaal apparaatje aan te vragen, waarmee je thuis alsnog alle betaalopdrachten kunt scannen en verifiëren.

Aangezien ik jaren geleden al een gebruikte iPhone van mijn oudste zoon had overgenomen toen zijn abonnement afliep, voelde die laatste optie als een stap terug in de tijd. Vandaar dat ik besloot om dan maar eindelijk die betaalapp te installeren, hopende dat ik daarmee weer een jaar of tien, vijftien vooruit zou kunnen zonder te worden geconfronteerd met wéér een onverwachte en onwelkome verandering die werd gepresenteerd als een slimme innovatie of een noodzakelijke beveiliging. Mijn huiver had niet alleen te maken met mijn leeftijd, maar ook met het feit dat ik mij meer op mijn gemak voel met taal dan met techniek. Tijdens het schrijven van een eerdere column drukte ik op een bepaalde toetsencombinatie, waarna mijn laptop tot mijn grote verbazing mijn bijdrage in zijn geheel begon voor te lezen. Zelf had ik geen idee dat die optie erop zat, net zoals het mij niet lukte om die handeling te herhalen. Computers maken het leven soms eenvoudiger, maar niet per se simpeler.

Dat bleek maar weer toen ik op de mededeling stuitte dat ik de bewuste betaalapp niet kon downloaden omdat het besturingssysteem van mijn smartphone verouderd was ongeschikt bleek –want naar huidige maatstaven te oud– voor een update.

Om de app te kunnen downloaden, diende ik dus eerst een nieuwe iPhone te kopen. Niet alleen betekende dat nog meer rompslomp, het hield ook in dat ik diep in de buidel moest tasten voordat ik mijn eerste betaling had gedaan.

De feitelijke installatie van de betaalapp op mijn nieuwe iPhone SE bleek verrassend eenvoudig en ook zeer praktisch in gebruik. Zo hoef ik geen ingewikkelde code meer in te voeren voor een overboeking, maar kan ik elke betaalopdracht op mijn smartphone voortaan bevestigen met behulp van een vingerafdruk.

Toch kan er in deze vergrijzende samenleving niet genoeg bij worden stilgestaan wat die voortdurend vooruitgang vergt van de mens en hoe vermoeiend en geestelijk belastend elke volgende verbetering gevoelsmatig vaak is.

De auteur is schrijver en publicist. Reageren? hormann@refdag.nl