Nolan overleed in mei 2014 aan zeer ernstig hersenletsel, dat volgens een forensisch deskundige nauwelijks per toeval kan zijn ontstaan. Maar hoewel sprake is van „voldoende wettig bewijs”, stelde de rechtbank in het vonnis de overtuiging te missen dat de vader voor het toebrengen van het letsel verantwoordelijk is geweest.

Volgens de rechtbank is de man de afgelopen jaren steeds „gedetailleerd en consequent” geweest in zijn verklaringen over de gebeurtenissen. Verder staat vast dat Nolan „zeer gewenst” was bij het echtpaar, dat destijds al een tweejarig dochtertje had. Ook was het gezin op geen enkele manier bekend bij zorginstanties.

De vader en zijn echtgenote, beiden aanwezig in de rechtbank, reageerden hevig geëmotioneerd op de uitspraak. De zaak sleepte zich jarenlang voort, voor een belangrijk deel doordat deskundigen het over en weer met elkaar oneens waren over de doodsoorzaak.

De vader bracht het kindje op de avond van 26 mei rond half negen naar bed en was toen ongeveer drie kwartier alleen met hem. In die periode hoorden zowel zijn echtgenote als twee getuigen die op kraamvisite waren via de babyfoon voortdurend wat er gebeurde. Zij bemerkten niets raars.

De vader zei dat hij gealarmeerd raakte toen hij het kindje in bed had gelegd en het ineens doodstil was. Toen hij merkte dat het niet meer ademde en slap was, waarschuwde hij in paniek zijn echtgenote. Rond tien voor half tien werd 112 gebeld. De baby werd gereanimeerd en met spoed naar het ziekenhuis gebracht, maar overleed later alsnog.