In januari 1999 werd de euro ingevoerd als rekeneenheid voor de financiële markten. Toen kon je in Europa nog niet met euromunten betalen, voor het grote publiek was het nieuwe geld pas begin 2002 te gebruiken.

Jean-Claude Juncker, de voorzitter van de Europese Commissie, herinnert zich het lange proces vooraf nog goed. Als minister van Financiën van Luxemburg was hij er in 1992 al bij toen het verdrag van Maastricht getekend werd. „Ik ben ervan overtuigd dat dit de meest belangrijke handtekening was die ik ooit heb gezet”, zegt hij. Volgens Mario Draghi, de president van de Europese Centrale Bank (ECB), moet de komst van de euro vooral worden gezien als logisch en noodzakelijk gevolg van de gemeenschappelijke Europese markt. Hij somt ook meteen wat voordelen op: „Het maakt het gemakkelijker om binnen het eurogebied en daarbuiten te reizen, te handelen en transacties uit te voeren.”

Onderzoek uit Brussel wijst uit dat ongeveer drie kwart van de burgers in de eurolanden er inmiddels van overtuigd is dat de euro goed is voor de economie. Maar de laatste jaren is er tevens veel scepsis over de euro, ook in Nederland. Bij het protest van de ‘gele hesjes’ klonk onlangs onder meer de kritiek dat veel producten hier sinds de komst van de euro veel duurder zijn geworden. De PVV van Geert Wilders is de Europese munt ook al jaren liever kwijt dan rijk.

Een peiling door persbureau Bloomberg wijst uit dat de euro niet in alle landen heeft gebracht wat men ervan had verwacht. Daar staat tegenover dat nergens een meerderheid lijkt te bestaan voor het afschaffen van de eenheidsmunt.

In de Europese politiek valt in ieder geval nog veel werk te verzetten rond de euro. Als de recente begrotingsproblemen in Italië iets hebben aangetoond, is het wel dat er zomaar een nieuwe crisis à la Griekenland zou kunnen ontstaan. Het vereist waarschijnlijk ook nog veel kunst- en vliegwerk van politici om het financiële systeem nog stabieler te maken. Daarvoor lijkt immers meer fiscale en politieke eenwording in Europa nodig en dat laatste zal vrijwel zeker op politieke weerstand stuitten.