Blaas de onderhoudsplicht van kinderen jegens hun ouders, die in Nederland een slapend bestaan leidt, nieuw leven in. Het is een van de voorstellen die auteur Laurens Wijmenga, verbonden aan het Wetenschappelijk Instituut van de CU, oppert in de vrijdag verschenen bundel ”Gezinskapitaal. De herontdekking van de waarde van familiebanden in deze tijd.”

Een gezinsbeleid nieuwe stijl moet zich niet te eenzijdig focussen op alleen het kerngezin maar bijvoorbeeld ook op alleenstaande ouderen, zet hij uiteen. Om gezinnen in nood te helpen, zouden gemeenten moeten zorgen voor een ruim, laagdrempelig en financieel toegankelijk aanbod van opvoedondersteuning en op preventie gerichte relatieondersteuning. De verschillen in belastingdruk tussen gezinnen met één of twee kostwinners moeten worden verkleind, bijvoorbeeld door een vlakkere tariefstructuur.

Kritisch is hij op het eind 2016 verschenen rapport van de staatscommissie-Wolfsen over het wettelijk faciliteren van meerouderschap. De intentie om ouder te willen worden, hetzij via een draagmoeder of via zaad- of eiceldonatie, zou volgens het rapport een gelijkwaardige grondslag moeten vormen voor juridisch ouderschap als de genetische afstamming. „Daarmee gaat de commissie voorbij aan het belang van biologische verwantschap voor de ouder-kindrelatie”, concludeert Wijmenga.

Hij wijst erop dat het erkennen van nieuwe gezinsvormen voor de overheid soms noodzakelijk kan zijn, omdat het recht anders zijn rechtsbeschermende functie verliest. Dat argument kan volgens hem niet van toepassing zijn op het meerouderschap waarop de commissie doelt omdat het daarbij gaat om „relatief geringe aantallen.” Van het juridisch faciliteren van nieuwe ouderschapsregelingen kan bovendien een stimulerende werking uit te gaan. Zo ontstaat aldus Wijmenga het risico dat door regulering het kwaad gerechtvaardigd wordt „en Gods ideaal uit beeld verdwijnt.”

Bij het maken van wetten mogen christen-politici volgens de bundel strategische compromissen sluiten met seculiere partijen. Dat Gods heerschappij uitwerking behoort te hebben in het gehele leven staat daarbij voorop. Tegelijkertijd is de doorwerking van dit uitgangspunt in de politiek beperkt tot het gebied waar de overheid over gaat, namelijk: het bevorderen van gerechtigheid op het publieke terrein, zo stelt de bundel.

Wijmenga voegt daaraan toe dat de overheid niet is geroepen om mensen te leiden naar het goede leven, maar om de effecten van het kwaad in de samenleving in te dammen. Hoe gezinnen zich vormen, is dus niet de zaak van de overheid „tenzij de gerechtigheid of de vrede in de samenleving in het geding zijn.” Wijmenga noemt deze christelijk-politieke interpretatie van de taak van de overheid „wellicht minder ambitieus dan in het verleden”, maar voegt daaraan toe dat ze meer ruimte biedt „voor verbinding en compromis.”