De medewerkers verzamelden zich rond 13.30 uur voor de hoofdingang van het ziekenhuis en hadden spandoeken bij zich met teksten als ‘Handen af van ons ziekenhuis’ en ‘Laat onze patiënten in de buurt niet stikken’. Op twee andere spandoeken staat ‘Wie betaalt nu onze huur en/of hypotheek’ en ‘Laat ons ziekenhuis niet verloren gaan’. Ze scandeerden „Wie betaalt?”

Twee verpleegkundigen hielden al rekening met het ergste scenario. „Iedereen staat hier voor zijn job, maar ook voor de patiënten. Die worden nu al uit huis getransporteerd en overal staan verhuisbusjes.” Ze zijn verslagen. „In één keer wordt alles onder je ogen weggegeven”, zegt een van hen. „Ik snap het nog steeds niet”, reageert de ander. „Het is een bittere pil, ik werk hier al vijftien jaar en het kwam altijd op het laatste moment weer goed.”

Een medewerkster van de winkel in de centrale hal is strijdbaar: „Dit mag gewoon niet gebeuren.” „Iedereen is heel gelaten.” De afgelopen dagen waren met een lach en een traan, blikt ze terug. „Het is verschrikkelijk, maar je probeert toch ook nog te blijven grappen.”

„Patiënten vallen me huilend om de nek. Dit is echt heel erg”, zegt een doktersassistent van een polikliniek met tranen in haar ogen. „Wij worden platgebeld door patiënten met vragen, maar we staan met onze rug tegen de muur. Er wordt gesproken over ‘een gecontroleerde afbouw’ van de zorg. Maar ik zie niet goed hoe we dit moeten doen.”

Een patiënte kijkt toe terwijl ze wacht op een taxi. Ze kwam al twintig jaar in het Slotervaartziekenhuis en was er nu voor onderzoeken, omdat ze binnenkort moet worden geopereerd vanwege een hernia. Ze hield er al rekening mee dat het de laatste keer was. „Ik voel me echt een beetje triest. Ik wist wel dat het niet goed ging, maar dat het zo abrupt eindigt, is gewoon verschrikkelijk.” Ze had een goede band met haar doktoren. „Ik voel me hier vertrouwd en had een hele goede klik met de neurochirurg.”