Toch durf ik het nog steeds niet aan de Twitter-app van m’n telefoon te verwijderen. Bang om zaken te missen, zo is m’n officiële verklaring. En als je even flink de stofkam haalt door de lijst van mensen die je volgt, knapt de tijdlijn wel weer wat op. Voor even.

Het zakelijke LinkedIn zou de witte raaf zijn onder de sociale media. Maar toen ik daar eens wat profielen las, kreeg ik een lachstuip. Storten velen via Twitter hun gram uit over hun volgers, op LinkedIn gebeurt het omgekeerde. Daar poetsen gebruikers hun profiel dusdanig op dat je dat vaak niet meer met droge ogen kunt lezen. Iedereen is daar namelijk een professional die „agile” werkt –niemand heeft me kunnen uitleggen wat dat precies is, maar het wordt in iedere vergadering tig keer geroepen–, alles weet van slack en scrum, een hoge intelligentie heeft en een peoplemanager is die dol is op customer journeys en funneling gebruikt als een tool om de klant te laten converteren. Me dunkt: daar is geen woord Spaans bij.

Mocht de lijst met beklede functies niet lang genoeg zijn dan wordt er een pauwenstaart aan nevenfuncties genoemd die bedoeld zijn het ego een boost te geven, maar die bij mij de lachlust nog versterkt.

Toen ik er in een schaars moment van eerlijkheid nog eens wat dieper over nadacht, was er onverwachts een pijnlijke conclusie. Ben ik misschien niet gewoon jaloers op al die ferme meningen en glanzende persoonlijkheden? En blijf ik het niet gewoon allemaal volgen omdat ik toch ook een beetje mee wil doen? Omdat ik óók graag m’n mening laat horen en stiekem óók wil pronken met een LinkedInprofiel waarbij anderen de zonnebril moeten opzetten omdat het allemaal zo schittert en glanst?

Om een depressie te voorkomen, ben ik gestopt met denken. Maar inmiddels heb ik de apps voor sociale media op m’n mobiele telefoon in een mapje gestopt. Staan ze in ieder geval niet meer zo voor het grijpen op het beginscherm.