Die wens bracht ChristenUnie-Kamerlid Carla Dik-Faber woensdag opnieuw naar voren tijdens een Kamerdebat over de zorgbegroting voor 2019.

Dik zet zich al tijden in voor een groep van circa 40.000 donorkinderen die zijn verwekt voor het in werking treden van de Wet donorgegevens kunstmatige bevruchting (Wdkb) in 2004. Deze wet bepaalt dat donorkinderen vanaf hun zestiende identiteitsgegevens zoals naam, geboortedatum en geboorteplaats van hun zaaddonor kunnen opvragen bij de Stichting donorgegevens kunstmatige bevruchting (Sdkb).

Voor de groep vóór 2004 verwekte kinderen gold zo’n regeling echter niet. Het is daardoor niet met zekerheid te zeggen dat zij ooit kunnen achterhalen wie hun vader is. Wel nam de overheid in 2004 in de wet een overgangsbepaling op. Die kwam erop neer dat vruchtbaarheidsklinieken de persoonsgegevens van al de mannen die op dat moment als anonieme zaaddonor bij hen stonden geregistreerd alsnog aan de Sdkb dienden over te dragen. Zodoende zou de stichting de donoren later kunnen verzoeken op vrijwillige basis uit de anonimiteit te treden, wanneer een met hun zaad verwekt kind behoefte had aan contact.

Bij het uitvoeren van die overgangsbepaling ging een aantal klinieken echter in de fout, zo bleek uit een onderzoek van de Inspectie voor de Gezondheidszorg en Jeugd dat minister Schippers in 2016 naar de Tweede Kamer stuurde. De lijst van zaaddonoren waarover de Sdkb beschikt, is daardoor onvolledig en van een aantal van hen zijn de gegevens inmiddels vernietigd of zoekgeraakt. Bovendien is niet elke man die zich als vader bekend wil maken als zodanig bij de stichting bekend. Een voor 2004 verwekt donorkind dat aanklopt bij de Sdkb krijgt daardoor geregeld nul op het rekest.

Om deze kinderen behulpzaam te zijn, startte het expertisecentrum voor afstammingsvragen Fiom in 2010 een speciale DNA-databank. Anonieme zaaddonoren kunnen hun DNA-gegevens daar kosteloos laten registreren. Zo’n 500 mannen deden dat tot dusver. Kinderen die DNA willen afstaan en de Fiom vragen op zoek te gaan naar een match moeten daar echter 250 euro voor betalen. „Onbestaanbaar”, aldus Dik-Faber woensdag. „Deze kinderen hebben er part noch deel aan dat zij niet weten wie hun vader is.”

Principekwestie

Haar eerste poging om dit bedrag voor rekening van de overheid te laten komen, begin september, strandde op een nee van De Jonge. Hij rekende voor dat de kosten voor zijn ministerie dan wel op konden lopen tot 10 miljoen euro.

Dat sommetje klopt niet, zegt Dik-Faber. „Niet elk donorkind wil contact met zijn biologische vader, en sommigen van hen weten niet eens dat ze donorkind zijn.” Navraag bij de Fiom leerde haar dat er inmiddels zo’n 1000 donorkinderen in de databank staan. Vooralsnog schat het expertisecentrum dat het aantal hooguit zal verdubbelen. Kortom, redeneert Dik-Faber, als de bewindsman een half miljoen op tafel legt, zijn zij in elk geval uit de brand.

Het CU-Kamerlid heeft nog tot aan de stemmingen van begin december de tijd om steun te verwerven voor haar plan. „Tot nu toe proefde ik nog bij geen enkele fractie reserves. Ik ben hoopvol gestemd. Qua kosten is het te doen, maar in de eerste plaats is dit natuurlijk een principekwestie. Elk kind heeft recht op informatie over zijn afstamming.”