Theresa May was een ”dead woman walking”. Een vrouw die weinig stappen meer zet en straks dood neervalt. Dat zeiden critici na de verkiezingen in juni vorig jaar.

Als leider van de Conservatieve Partij had May gegokt op een versterking van haar machtsbasis. Maar bij de stembusgang verloor ze juist zetels. De Conservatieve Partij bleef wel de grootste, maar had geen meerderheid in het parlement meer. Ze moet nog altijd om steun bedelen bij de Noord-Ierse DUP.

Binnen de partij was het gemor natuurlijk oorverdovend. Parlementsleden lekten naar de pers over plannen om May weg te krijgen. De media speculeerden over wannéér May zou vertrekken, want dát ze zou vertrekken stond vast.

Intussen woont mevrouw May nog steeds in haar ambtswoning op Downingstreet 10. En eerlijk gezegd verbaast me dat niet. Er is eigenlijk maar één manier om een Britse premier weg te krijgen: er moet een tegenkandidaat zijn die overduidelijk beter is. Zo’n uitdager heeft zich nog niet gemeld.

Natuurlijk, er circuleren allerlei namen. Bovenaan de lijstjes staat steevast Boris Johnson, die de afgelopen jaren minister van Buitenlandse Zaken was. Deze zomer trad hij af omdat hij het niet eens is met het zogeheten ”plan Chequers”, dat het Britse vertrek uit de EU regelt. Maar voor May vormt dit plan juist de leidraad.

Johnson heeft absoluut de bekendheid en het gewicht dat een premier nodig heeft. Wat dat betreft, steekt hij mogelijk boven May uit. Maar een premier moet niet alleen gewichtig zijn, hij moet ook betrouwbaarheid uitstralen. Op dat punt is er alle reden om vragen te stellen bij Johnson. Hij lijkt een clown te zijn die het allemaal niet zo serieus neemt, maar wel met alles weg komt.

Zijn huwelijks- en gezinsleven is allesbehalve stabiel. Op zich is dat in de politiek niet uniek. Maar Johnson draagt deze levenswijze ook uit. Hij is de schaamte voorbij.

Zou je Johnson je 1000 euro lenen? Vermoedelijk zullen veel leden van de Conservatieve fractie in het Lagerhuis aarzelen.

Een andere naam die veel wordt genoemd, is die van Jakob Rees-Mogg. Die is in veel opzichten het tegenbeeld van Johnson. Hij is niet slonzig en volks, maar deftig en bekakt. Hij is trouw aan zijn vrouw en trots op zijn zes kinderen. Als trouw rooms-katholiek schuwt hij niet abortus een kwaad te noemen en het homohuwelijk een dwaling.

Veel christenen zouden het geweldig vinden als Rees-Mogg (doorgaans ”The Mogg” genoemd) naar Downingstreet zou verhuizen. Toch blijft het de vraag of hij de ”1000 euro-test” zou doorstaan. The Mogg geniet als leider van de ”brexiteers” wel erg van het spel en soms lijkt het hem niet echt om de inhoud te gaan.

Op dat punt is May volledig betrouwbaar. Zij gaat duidelijk voor de inhoud. Daarmee is ze wel een saaie vrouw. Maar de ervaring leert dat saaie leiders heel lang overeind blijven. De Duitse bondskanselier Merkel is ook geen verrassend type. Intussen overleeft ze alles en iedereen.

Ik sluit niet uit dat ook May zo’n overlever is. En dat we er dus rekening mee moeten houden dat zij nog lang op onze 1000 euro past.