De 70-jarige Brinkman is al sinds de jaren tachtig prominent CDA’er. Al in 1982 werd hij minister. Zeven jaar later, toen het CDA op het toppunt van zijn macht verkeerde, werd hij fractievoorzitter van de Tweede Kamer. Hij volgde Ruud Lubbers op als lijsttrekker en partijleider en zou de volgende CDA-premier worden, maar Lubbers lichtte zijn kroonprins pootje. De daaropvolgende verpletterende verkiezingsnederlaag kostte Brinkman de kop.

Als bestuurder in het maatschappelijk middenveld vergaarde Brinkman vervolgens echter haast evenveel invloed als hij voordien genoot. In 2011 keerde hij bovendien terug aan het Binnenhof, als CDA-voorman in de senaat. „Maar nu is het genoeg”, aldus Brinkman, en gaat hij zich aan zijn kleinkinderen wijden. „Al blijf ik heus nog wel hier en daar een klusje doen. Afwachten en stilzitten kan ik nu eenmaal niet.”

CDA-leider Sybrand Buma heeft „groot respect voor de manier waarop Brinkman zich altijd voor de publieke zaak heeft ingezet”. Hij dankt Brinkman voor zijn „koersvaste” leiderschap van de senaatsfractie, „met charme en humor”. Partijvoorzitter Ruth Peetoom looft de „geweldige manier” waarop Brinkman zich voor het CDA heeft ingezet.

Brinkman laat het Binnenhof niet met een gerust hart achter, blijkt uit een afscheidsinterview met NRC. Hij hekelt de opkomst van doelgroeppartijen en betreurt de teloorgang van brede volkspartijen als het CDA ooit was. Ook waarschuwt hij voor de politiekere rol die de Eerste Kamer zich aanmeet.

Verder maakt Brinkman de kachel aan met de klimaatwet die de regeringscoalitie met een aantal oppositiepartijen is overeengekomen. Daarover moet hij zich komend jaar mogelijk nog buigen in de Eerste Kamer. Brinkman spreekt van „symboliek” en „politieke zelfoverschatting”, omdat de initiatiefnemers decennia vooruit willen grijpen.