Julian Petersen is een 20-jarige Amersfoorter met autisme. Tot zijn vierde praatte hij bijna niet, maar daar is weinig meer van te merken. „Ik fotografeer sinds zes jaar”, vertelt Julian. „Toen ging ik met fotografen op pad voor een cursus vanuit mijn school in Apeldoorn. We fotografeerden stoomtreinen, vliegveld Teuge, Apenheul.”

Julian legt de beelden vast met een Sony-spiegelreflexcamera. Vaak gaat hij op pad in twee parkjes in Amersfoort-Noord, waar hij woont in een instelling voor begeleid zelfstandig wonen. „Dat doe ik twee à drie keer per week. Ik vind de natuur mooi: vlinders, kikkers, spinnen, eenden.”

Groen is zijn lievelingskleur. „Groen is fel, staat voor positief. Dat ben ik ook vaak. Alles wat met groen te maken, heeft vind ik mooi.” Zelfs kunstgras vindt hij fraaier dan echt gras. „Dat heeft een diepere kleur.”

Door zijn autisme heeft Julian meer oog voor details die anderen niet zien. „Daar doe ik m’n voordeel mee. Wat ik mooi vind, wil ik de mensen laten zien. Ze snappen dat niet altijd. Dat wil ik dan uitleggen.” Zoals die details van de ondergaande zon –hij heeft een klein kamertje vanwaaruit hij de zon kan zien ondergaan– die weerkaatst tegen het raamkozijn, het glinsterende water op het asfalt, of de lijnen van het glas dat Julian bij IKEA vastlegde. „Je werd er nog om weggestuurd”, weet zijn moeder, Gerda Petersen, nog. De genoemde vogel blijkt een mannetjeseend, het monster een vrouwtjeseend.

Twintig van Julians foto’s worden tot en met 25 augustus geëxposeerd in De Postkamer in Nijkerk, een lunchroom en cadeauwinkel waar mensen met een verstandelijke beperking werken. Julian zelf werkt er in de bediening. Hij verkoopt zijn foto’s ook, maar is niet van plan om van fotograferen z’n werk te maken. „Gasten bedienen vind ik ook erg leuk.”