„Er is niemand heilig, gelijk de Heere, want er is niemand dan Gij en er is geen rotsteen gelijk onze God.”

Als we enige ervaring hebben met de gemeenschap met God, weten we dat dat ervaren kan worden alsof we buiten onszelf, ja als het ware buiten deze aardse werkelijkheid geraken. Dat is ook merkbaar als we hiervan iets willen delen met anderen. Zo is het ook bij David –zijn voorbeeld hebben wij na te volgen– wanneer hij zegt: „Heere, hoezeer zijn Uw werken te bewonderen, zodat zij niet uitgesproken en verhaald kunnen worden.” Ondanks die woorden begint David tóch te vertellen van Gods werken. Die twee dingen schijnen tegenstrijdig. Maar als we ook persoonlijk iets kennen van wat David probeert te vertolken, dan weten we dat er niets zo uitnemend en groot is als het werk van God. De menselijke geest is te grof en te ruw om de majesteit daarvan in woorden te vatten. Vervolgens toont Hanna aan dat mensen geen kracht hebben, tenzij ze die van God hebben ontvangen. Ze zegt: „Er is geen Rotssteen zoals onze God.” De satan kan ons zo teneerslaan met allerlei menselijke zaken dat we de moed geheel verliezen. Wij moeten dan de toevlucht nemen tot Die Steenrots en het van Gods genade verwachten.

Johannes Calvijn, predikant te Genève (”Preken over 1 Samuël”)