Na drie dagen ging hij praten en wees hij de politie de plaats waar het lichaam van Anne Faber was verborgen. Hij ging praten omdat hij het niet langer kon volhouden om te zwijgen, vertelde hij maandag in de rechtbank in Utrecht. „Het was mijn geweten.” P. zei dat hij het belangrijk vond voor de ouders om te weten waar ze was. Hij liep er al twee weken mee rond en als hij naar zijn handen keek, „zag hij de handen van een moordenaar”.

Nadat hij de politie de locatie had verteld, vindt een speurhond een spoor en wordt het lichaam van Faber gevonden.

P. zei tegen de rechter dat hij al van plan was geweest om openheid van zaken te geven. Een gesprek met een ondervrager, die hem levenslang voorhield of een kortere straf als hij de vindplaats bekend zou maken, was hier niet van invloed op, zei P.

Na zijn zwijgen, is P. wel gaan verklaren. Ook maandag in de rechtbank geeft hij antwoord op de vragen van de rechter. Als die hem meerdere keren tegenstrijdige verklaringen voorhoudt, weet hij niet precies hoe dat kan. „Ik weet het ook niet, ik weet het niet”, zegt hij regelmatig geïrriteerd.