Gert Eerland houdt de straten van Stavenisse schoon
Dagelijks, behalve op zondag, trekt Gert Eerland (61) eropuit. Vanuit zijn scootmobiel ruimt hij zwerfafval op in het Zeeuwse Stavenisse. Blikjes, plastic, papier, niets is veilig voor hem. „Bij ons in het dorp zijn de straten nu vrij van afval”, mailde een lezeres van het Reformatorisch Dagblad onlangs naar de redactie van deze krant. „Wilt u bekendheid geven aan iemand die zich uit eigen beweging inzet voor de maatschappij als tegenprestatie voor zijn uitkering?”
Rustig doet Eerland desgevraagd zijn verhaal en vertelt over het zware gevecht dat hij leverde. De inwoner van Stavenisse werkte 38 jaar als bakker en runde 22 jaar een eigen bakkerij. Totdat hij in 2010 een nieuwe hartklep kreeg. „Ik werkte vaak van 3 uur ’s nachts tot 9 uur ’s avonds. Dat was ineens voorbij. Ander werk vinden, lukte niet. Ik viel in een groot gat.”
Eerland kreeg meer gezondheidsproblemen. Hij heeft al zo’n dertig jaar diabetes. In 2015 werd zijn linkerbeen geamputeerd, in 2017 volgde de amputatie van de andere voorvoet. „Ondanks een prothese lukt staan nauwelijks meer, want mijn balans bewaren is lastig.”
De Zeeuw en zijn vrouw leven tegenwoordig van een uitkering. Van hun zeven kinderen woont er nog één thuis. „Ik ben positief ingesteld, maar het viel mij zwaar om mijn beperking te accepteren en een nieuwe levensvulling te vinden. Sinds een week of zeven rijd ik elke dag door Stavenisse. Alle zwerfvuil dat ik tegenkom, pak ik op met een knijper en doe ik in het mandje op mijn scootmobiel. Ik ben begonnen met blikjes en plastic bakjes, maar tegenwoordig rijd ik ook snoeppapiertjes niet meer voorbij.”
De vroegere bakker, lid van de oud gereformeerde gemeente in Nederland in zijn woonplaats, kent vrijwel iedereen in Stavenisse. „De mensen reageren positief. Een enkeling verklaart mij voor gek, omdat ik oppak wat anderen op straat mikken.”
De straten in Stavenisse zijn tegenwoordig een stuk schoner. „En ze vervuilen minder snel, want als er geen rommel ligt, ervaren mensen blijkbaar een drempel om zelf troep op straat te gooien. De laatste weken neem ik ook een schoffel mee als ik op pad ga. Daarmee haal ik het onkruid weg dat ik op de stoep tegenkom.”
Na de amputatie van zijn linkerbeen revalideerde Eerland vijf maanden. Hij verbleef toen op een geriatrische afdeling waar mensen met dementie wonen. „Ik merkte dat ik een klik met ouderen heb en genoot van de omgang met hen, van de verhalen die zij vertelden. Dit heeft ertoe geleid dat ik nu wekelijks in Stavenisse bij enkele eenzame ouderen langsga. De gesprekken gaan al snel over de Tweede Wereldoorlog en over de watersnood van 1953. Soms doe ik een boodschap voor hen.”
Eerland heeft zware jaren achter de rug. „Ik ben blij dat ik weer een levensvulling heb gevonden en dat ik mij nuttig kan maken. Als ik het soms moeilijk vind om met mijn beperking om te gaan, kijk ik naar de dingen die ik nog wel kan.”
