Als het om boodschappen doen gaat, ben ik een gewoontedier. Ik vind niets prettiger dan dat ik alles met mijn ogen dicht kan vinden.

In Paramaribo is er echter een overvloed aan supermarkten, die overigens bijna alle in handen van Chinezen zijn. In elke straat heb je er om de 100 meter wel eentje zitten. Soms staan er zelfs twee of drie pal naast elkaar.

Doorgaans hebben ze een, naar Nederlandse begrippen, beperkt aanbod. De prijzen kunnen opvallend verschillen: zo betaal je in de ene supermarkt 25 procent meer voor hetzelfde blik bruine bonen dan in de andere. Maar in die eerste winkel is een pakje geïmporteerde Hollandse kaas weer 20 cent goedkoper.

Om geen dief van je eigen portemonnee te zijn, moet je dus wel verschillende zaken binnenlopen. Er zijn er een stuk of vijf waar ik regelmatig kom. Ze liggen voor mij op de route van werk naar huis of daar direct in de buurt. Vier ervan zijn reguliere supermarkten.

Daarnaast loop ik zo’n twee keer per week binnen bij een van de supermarkten die vrijwel alles verkopen, inclusief huismerken van Nederlandse ketens. Die zijn soms best prijzig, maar voor mij is het een uitje: het ziet er allemaal keurig verzorgd uit, het is ruim opgezet en het personeel is vriendelijk.

Tot een jaar of twee geleden was Best Mart in die laatste categorie mijn favoriete domein om te shoppen. Die supermarkt staat dicht bij ons huis, en met iedere medewerker had ik in de loop der jaren een soort band opgebouwd.

Voor het maandblad waaraan ik toen leidinggaf, hadden we eens ruim twintig supermarkten in stad en land onder de loep genomen. Het is hier gebruikelijk dat producten als suiker, meel, uien en aardappelen per kilo worden verkocht. Een medewerker weegt die producten en verpakt ze. We namen als tijdschrift de proef op de som, kochten bij de supermarkten tientallen zakken en legden ze op de weegschaal. Vrijwel overal zat minder in dan de beloofde kilo. Ook bij Best Mart. Onze bevindingen sloegen bij het lezerspubliek in als een bom.

In de volgende editie publiceerden we een test waarbij we de temperatuur van diepvrieskippen en diepvriezers professioneel hadden onderzocht. Die moet ten minste -17 graden Celsius zijn. Bij Best Mart was dat -1 graden. Dat is allesbehalve gezond, sterker nog: het kan dodelijk zijn.

De (Chinese) bazen van Best Mart waren woedend over de publicaties. En dat heb ik geweten. Toen ik enkele dagen later mijn boodschapjes stond af te rekenen, kwam een manager op mij af en schreeuwde: „Snijders! Kom je weer spioneren? Vuile nazispion! Goebbels!”

En zo raaskalde hij een tijdje door. Ik hield wijselijk mijn mond, pakte mijn boodschappen en vertrok. Ik had hem graag willen vertellen dat als ik Goebbels zou zijn, hij er waarschijnlijk niet meer zou zijn geweest, maar dat had hij waarschijnlijk toch niet begrepen.

De beste man was zo verhit dat ik vreesde dat een langer verblijf ertoe zou leiden dat ik als hondenvlees in de nota bene onvoldoende gekoelde vriezer zou belanden.

Sindsdien beschouw ik mijzelf als persona non grata. Maar gelukkig zijn er in Suriname alternatieven zat om boodschappen te doen.