Nu moet gezegd worden dat het goede dier zo gedomesticeerd is dat ze net zo lief een tak in haar bek neemt als een levend wezen. Ook een tak ervaart ze als een prooi en ze kan er honderden meters mee sjouwen. Om er vervolgens op te gaan zitten knabbelen.

Nu was het jachtinstinct echter te sterk. Ze stoof onder het prikkeldraad door de wei in. En daar bleek het flink mis te zijn gegaan. Het prikkeldraad had haar oor zo goed als gespleten en een jaap van centimeters lang bloedde hevig.

Een paar uur later was het oor door de dierendokter geplakt en het bloeden gestopt. Maar ook honden moeten na een week terug voor controle om te kijken of het genezingsproces voorspoedig gaat. Dus achter in de auto en op pad. Natuurlijk rook ze –letterlijk– dat ze naar de arts moest en daar heeft ze bijzonder slechte herinneringen aan. Dus weigerde ze, eenmaal bij de dierenkliniek, simpelweg uit te stappen. Wegkijken en net doen alsof je niets hoort.

Uiteindelijk liet ze zich de kliniek binnenslepen. Een kliniek trouwens met een inrichting waar menige huisartsenpraktijk jaloers op zou zijn. Waren er in de wachtruimte nog de snoepjes die de ergste paniek onder controle hielden, in de behandelkamer ging ze los. Opgejaagd liep ze met grote angstogen door de ruimte. Eenmaal op de behandeltafel sprong ze er direct weer af. Stevig vastgehouden liet ze de dokter uiteindelijk z’n controlewerk doen, maar ze rilde over haar hele lijf. Alles was goed, en als een speer rende ze naar buiten toen de deur van de behandelkamer eenmaal openging.

In de wachtruimte keek ik nog eens goed rond. Designlampen, een balie met computers, artsen in witte jassen, bankjes voor de baasjes, matten en zitzakken voor de dieren. Eventjes dacht ik aan de beelden die je steeds maar weet ziet uit oorlogsgebieden. Doden, gewonden, huilende kinderen. Vergelijk dat eens met hoe er in ons land gezorgd wordt voor de huisdieren. Nooit meer een klacht uiten dus over Nederland. Over niks.