Dat zei prof. dr. J. Hoek dinsdagavond in het kerkgebouw van de hervormde gemeente te Wapenveld. Het bestuur van de afdeling Noordoost-Veluwe van de Gereformeerde Bond hield daar haar voorjaarsvergadering. Het thema van de avond was ”Vreemde wereldburgers”, waarover prof. Hoek een inleiding hield. Er kwamen ongeveer dertig leden op de bijeenkomst af.

Prof. Hoek, hoogleraar systematische theologie aan de Evangelische Theologische Faculteit in Leuven, begon zijn lezing door uit te leggen dat er twee visies bestaan op het vreemdelingschap van een christen. Deze visies ontleende prof. Hoek aan de Amerikaanse theoloog dr. Calvin P. van Reken uit Grand Rapids, lid van de Christian Reformed Church. Van Reken schetste in een artikel hoe in zijn kerk omgegaan is met vreemdelingschap.

De eerste visie noemt Van Reken de klassieke benadering. Deze visie benadrukt dat christenen pelgrims zijn, vreemdelingen hier beneden. Christenen zijn geroepen de wereld en haar kwade begeerlijkheden te verzaken. Deze houding van pelgrimage betekende niet dat christenen hun verantwoordelijkheden in deze wereld gingen verwaarlozen, aldus prof. Hoek. „Christenpelgrims deden met toewijding hun werk, maar het ging erom het hart omhoog, het oog naar boven te houden.”

De hoogleraar legde uit dat deze houding onmiskenbaar Bijbelse papieren heeft, maar dat aan deze houding het gevaar van eenzijdigheid kleeft. „Er is weinig aandacht voor maatschappelijk onrecht en voor politieke mistanden, men richt al zijn aandacht op het persoonlijk heil.”

Van Reken schetste daarnaast een nieuwe visie die zich in de afgelopen veertig jaar geleidelijk heeft ontwikkeld. Prof. Hoek: „Gelovigen moeten volgens deze benadering opgeroepen worden tot een zogenoemde heilige wereldgerichtheid. Kernwoord in deze visie is rentmeesterschap. Vroeger werd de wereld beleefd als bedreiging voor de genade, nu is de vraag hoe genade de wereld kan verlossen.”

De Veenendaalse hoogleraar stelde dat het grote gevaar bij deze benadering is dat de aandacht voor persoonlijk geestelijk leven steeds meer afneemt. Ook vroeg prof. Hoek zich met Van Reken af of deze nieuwe visie niet veel te optimistisch is. „Wat wij tot stand brengen, is uiterst bescheiden en gebrekkig, vaak niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat.”

Van Calvijn leerde hij dat een houding van vreemdelingschap gepaard gaat met een tomeloze inzet voor de zaak van Gods koninkrijk hier en nu. Prof. Hoek citeerde dr. A. de Reuver, die stelt dat bij Calvijn het leven een oversteek is. „Onderweg zijn we vervuld van heimwee naar de overkant. Want het beste komt nog. Christus komt, die ons leven is.”

Aan het einde van zijn lezing maakte prof. Hoek nog een aantal opmerkingen over de levenshouding van de christen in de eindtijd. Allereerst leeft een christen volgens hem christocentrisch. „Doorslaggevend is of Christus Zelf centraal staat in ons leven en in onze toekomstverwachting.”

Als tweede punt noemde hij dat een christen toekomstgericht leeft. „Voor gelovigen is er ruimte om in de wereldgeschiedenis hun verantwoordelijkheid te beleven en hun taken te vervullen. We mogen participeren zonder te vergeten dat we geroepen zijn te pelgrimeren.”

Ook stelde prof. Hoek dat een christen heilig dient te leven. „Alleen door het volbrachte werk van Christus is er perspectief op het eeuwig koninkrijk, maar anderzijds is er de oproep tot dagelijkse bekering.”