De bonden hebben meteen hardere acties aangekondigd. Vooralsnog lijkt maar een deel van de Fransen de stakingen van het spoorwegpersoneel te steunen. Die steun, die de afgelopen dagen iets is toegenomen maar niet boven de 42 procent uitkomt, kan van doorslaggevend belang zijn op de lange duur.

Op sociale netwerken is het beeld overigens geheel anders. Zo’n 190.000 mensen hebben de afgelopen dagen het treinpersoneel laten weten achter de acties te staan. De stakers hebben al aangegeven zo nodig drie maanden door te gaan. Maar hoe lang houden de Fransen dit vol?

Uitbreiden

Een schijnvertoning, meer was het overleg van donderdag volgens de verschillende vakbondsvertegenwoordigers niet. Het bijna zeven uur durende gesprek met de minister van Transport, Elisabeth Borne, leverde niets op. De bonden voelen zich niet serieus genomen en willen de acties de komende dagen uitbreiden.

President Macron wil proberen met ingrijpende hervormingen in de overheidssector een einde te maken aan de enorme Franse staatsschuld. Door de Franse spoorwegen, de SNCF, te privatiseren en concurrenten toe te laten op het spoor, hoopt hij uiteindelijk de kosten te kunnen drukken.

Voor de stakers van de SNCF hangt er veel af van hun inzet. Want president Macron is nogal wat van plan. Door de vergaande liberalisering van de markt zal de SNCF efficiënter moeten gaan werken om de concurrentie voor te blijven. En door de concurrentie van andere aanbieders zullen de kosten van de treinkaartjes omlaag gaan, denkt Macron.

Ook het statuut van het personeel ligt onder vuur van de regering. Franse treinbestuurders hebben de mogelijkheid om, als ze een bepaald aantal jaren achtereen gewerkt hebben, tussen hun 50e en de 52e met pensioen te gaan. Een privilege dat volgens de Franse regering niet meer van deze tijd is. Macron wil af van dit soort dure voordelen. De pensioenleeftijden moeten geharmoniseerd worden met de leeftijden die gebruikelijk zijn in vergelijkbare bedrijfstakken.

Een president die de Franse markt wil liberaliseren en af wil van de overheidsschuld van 50 miljard. Tot nu toe was het verzet tegen het beleid van Macron bepaald niet succesvol. De arbeidswet die het mogelijk maakt om personeel sneller te kunnen ontslaan werd vorig jaar uiteindelijk zonder slag of stoot aangenomen. De vakbonden konden geen vuist maken.

Torenhoge schuld

Met een voorzichtig opkrabbelende Franse economie lijkt het Macron voor de wind te gaan. De president wil nu doorpakken. Na de arbeidswet is het nu aan de overheidssector om te hervormen. Een privatisering van de SNCF is de enige manier om het bedrijf te moderniseren en af te komen van de torenhoge schuld van 14 miljard euro. Een schuld die volgens de regering ook maar blijft oplopen. De staat moet jaarlijks nog eens 3 miljard euro extra investeren om de treinen rijdend te houden.

Voor de bonden is het nu écht menens. Leiders van de verschillende vakbonden lopen de journaals af om de Franse televisiekijker erop te wijzen dat Macron en de regering van Édouard Philippe zich deerlijk vergissen. Zij zijn ervan overtuigd dat het merendeel van de Fransen niks moeten hebben van een liberalisering van het openbaar vervoer. Ze wijzen op de mislukte privatisering van de Britse spoorwegen. De prijzen van de kaartjes zijn daar niet omlaag gegaan en door het uitstellen van onderhoud is het aantal ongelukken op het spoor flink toegenomen. Veel Britten zouden het nationaliseren van de spoorwegen niet meer afwijzen.

De aangekondigde stakingsgolf is dan ook ongekend in omvang. Twee dagen staken en dan vervolgens drie dagen werken: een ritme dat als het aan de bonden ligt, tot juni volgehouden kan worden. De stakingen zullen het land lamleggen en de chaos zal enorm zijn, temeer omdat ook de piloten van Air France na de stakingen van afgelopen week nieuwe acties hebben aangekondigd. De piloten eisen een loonsverhoging van 6 procent. Volgens de bonden gaat het om een inflatiecorrectie omdat de salarissen de afgelopen zes jaar niet omhoog zijn gegaan.