Het vioolconcert van E. W. Korngold uit 1945 mag zich al lange tijd verheugen in grote populariteit, maar wordt te vaak gespeeld in de stijl van de filmmuziek, die Korngold eerder ook componeerde. Ferschtman breekt echter een lans voor het volwaardig klassieke karakter van het werk. In haar interpretatie komt het melancholische laatromantische concert op ontroerende wijze tot leven, zonder effectbejag en onnodig zwelgen in klankmassa. Korngold was destijds lyrisch over Jascha Heifetz, die de première speelde; hij zou euforisch zijn geweest over de liveopname van Ferschtman.

Het is daarentegen de vraag of Leonard Bernstein gecharmeerd zou zijn geweest van Ferschtmans registratie van zijn ”Serenade”. Als dirigent nam hij het werk drie keer op: in 1956 met Isaac Stern, aan wie hij de compositie opdroeg, in 1965 met Zino Francescatti en het subliem spelende New York Philharmonic, en in 1979 met Gidon Kremer. Bij beluistering valt op dat het orkest –hooguit met uitzondering van de opname met Francescatti– een overheersende rol speelt.

Toch is juist Ferschtmans benadering veel overtuigender omdat bij haar violist en orkest gelijkwaardig zijn. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Ferschtman dusdanig boven de materie staat dat zij moeiteloos orkest en dirigent weet mee te slepen in haar visie op het werk. Bovendien zijn de verrichtingen van solist en orkestmusici zo formidabel intens dat slechts één conclusie mogelijk is: deze opname is voor de komende decennia maatgevend.

Korngold – Bernstein – Violin Concerto, Op. 35 – Serenade after Plato’s ”Symposium” – Liza Ferschtman; Challenge Classics (CC72755); € 20,95; bestellen: www.lizaferschtman.com