De kleine Thijs van twee huppelt door de kamer in de vier jaar oude middenwoning in Dirksland. Hij heeft net een flinke bult op zijn hoofd opgelopen. Met zijn loopauto van de salontafel rijden; dat ging niet goed. „Hij leert er niets van hoor”, zegt zijn moeder. „De volgende keer doet hij het zo weer.”

Hier en daar zijn krassen te zien op de bewuste tafel. „Het is een gebruiksvoorwerp”, zegt Arnoud nuchter. „Zoals alles hier. Toen we net getrouwd waren, moest alles spic en span zijn, maar daar zijn we van teruggekomen.”

Arnoud weet wat het is om zaken in het leven te leren relativeren. „In de tijd dat Esther zwanger was, kreeg ik een burn-out. Dan ga je dingen anders zien.”

En daarmee veranderde er veel in het jonge gezin. Zo gaf Esther haar baan als verpleegkundige op. Een beslissing waar ze geen spijt van heeft. „Natuurlijk miste ik mijn werk, maar óók de stress die het met zich meebracht. Er waren weken bij dat ik veertig uur werkte. Nu ik altijd thuis ben, is er rust gekomen in ons gezin.”

Speelgoed

Thijs vermaakt zich op de eettafel met een windlicht en decoratieve stukjes boomstam. Een plastic graafmachine staat ook op tafel. „We geven weinig uit aan speelgoed. Een verjaardagscadeau mag 15 euro kosten, meer niet”, aldus Esther.

Het is een van de voorbeelden van hoe de jonge moeder de hand op de knip houdt. Een noodzaak, want in theorie kon het jonge stel helemaal niet terug naar één loon. „We hebben een hypotheek die is afgesloten op twee lonen”, zegt Arnoud. „Wel heeft onze adviseur goed gekeken naar een vorm waarin we niet direct in de problemen zouden komen als er iets zou gebeuren. Zo heeft hij het beetje salaris dat ik krijg voor mijn werk bij de vrijwillige brandweer niet meegerekend. Daar zijn we nu dankbaar voor.”

In verwachting

De aanpak van Esther is effectief. „Ik ben altijd al wel met huishoudgeld bezig geweest. Maar als het niet echt nodig is en je bent druk met je werk, heeft het weinig effect. Nu pin ik elke week 100 euro en daar moeten we het gewoon mee doen.”

Of dat straks ook nog lukt, is de vraag. De jonge ouders verwachten hun tweede kindje. Maar ook daarvoor neemt Esther al de nodige voorzorgsmaatregelen. „We gaan waarschijnlijk wasbare luiers gebruiken in plaats van pampers. Dat scheelt per kind 500 euro.” Arnoud trekt een gezicht. „Als er straks maar geen vieze poepluiers in de badkamer staan.” Maar Esther stelt hem gerust: in de nieuwe luiers zit een uitneembaar gedeelte. „En ze zijn nog duurzaam ook.”

Dat laatste is iets wat de jonge ouders belangrijk vinden. Vanuit hun christen-zijn, dat allereerst. Maar ook omdat het geld oplevert. Per twee weken verlaat één vuilniszak met restafval het huis van de familie Lugtenburg. De rest wordt keurig gescheiden.

Wel staat er in de woonkamer een houtkachel, die volgens deskundigen níét uitblinkt in duurzaamheid. Maar Arnoud en Esther willen hem niet missen. „Het was een investering, maar de kachel scheelt ons veel aan stookkosten. De warmte die je ervan krijgt is ook fijner dan die van de centrale verwarming.”

De kachel heeft hout nodig. En hout moet worden gekloofd. „Boem!” roept Thijs als zijn vader in de tuin een houtblok doormidden klieft met de bijl. „Boem!” Weer een blok. Arnoud, in het dagelijks leven systeembeheerder bij de gemeente Goeree-Overflakkee, geniet van de lichaamsbeweging. Al snel komt hij weer binnen met de armen vol blokken. Thijs hobbelt er achteraan, de handen vol met snippers.

Ondanks het strakke financiële beleid van Esther is er wel ruimte voor giften. Zo heeft het gezin een adoptiekindje van Woord en Daad. Arnoud: „Dat kost 35 euro per maand. Maar als je vergelijkt wat wij hier hebben met wat zij moeten missen, dan hebben we dat er graag voor over.”

Wordt er in de gereformeerde gemeente in Dirksland genoeg aandacht gegeven aan een sober leven? Arnoud vindt dat een lastige vraag. „Het zou best meer mogen, vind ik. Maar we begrijpen ook dat het best moeilijk is om concreet te zijn.”

Wat wel pijn doet, is het onbegrip vanuit kerkelijke kring waar Esther tegenaan liep toen ze stopte met werken. „Ik kreeg zelfs andere baantjes aangeboden. Allemaal goed bedoeld natuurlijk, maar voor ons was het een bewuste keuze om te stoppen met werken.” Over mogelijke consequenties maken ze zich geen zorgen. „Als we straks de hypotheek niet meer kunnen betalen, wonen we gewoon in een te groot huis. Zo simpel is het.”