De 70–jarige ex–verpleegkundige A. van T. kreeg zes maanden voorwaardelijk opgelegd. Zij assisteerde de 58–jarige Q. bij de medische behandelingen op 13 maart 2001. Daarbij kregen de twee slachtoffers een tien keer te hoge dosis van het verdovingsmiddel lidocaïne toegediend.

Het 17–jarig meisje overleed enkele weken later in het ziekenhuis. Het andere slachtoffer, een volwassen vrouw, liep onder meer een trombose in haar arm op.

De verdachten kunnen zich volgens de rechtbank niet verschuilen achter een foutieve etikettering op de doosjes met ampullen lidocaïne. Het etiket vermeldde dat de ampullen 1 procent lidocaïne bevatten, terwijl dit in werkelijkheid 10 procent was. De rechtbank meent dat de arts en de verpleegkundige „verwijtbaar en vermijdbaar" tekort zijn geschoten door de ampullen niet te controleren. Op de flesjes stond wel de juiste concentratie vermeld. Het ongebruikelijke uiterlijk van de ampullen had een signaal moeten zijn.

De rechtbank achtte niet bewezen dat de verdachten na de overdosering hebben nagelaten de slachtoffers adequaat te beademen en het ambulancepersoneel te informeren over het toedienen van lidocaïne, zoals het Openbaar Ministerie betoogde. De arts en de verpleegkundige ontkennen dit en de rechtbank vond de verklaringen van de ambulancebroeders „niet eensluidend en niet overtuigend".

De rechtbank hield er bij het bepalen van de straf rekening mee dat de arts op 15 april van dit jaar door het Medisch Tuchtcollege is berispt. Bovendien hebben beide verdachten een uitstekende staat van dienst. Tegen de arts was acht maanden gevangenisstraf, waarvan de helft voorwaardelijk, geëist. De verpleegkundige hoorde op de zitting acht maanden voorwaardelijk tegen zich eisen.