In het artikel ”Vermeende vrijwilligheid bij jeugdprostitutie lastig voor hulpverlener” (RD 9-2) noemt Wim Dubbink seksuele uitbuiting van kinderen „jeugdprostitutie.” Het gaat echter om niets minder dan mensenhandel. Seks met een kind tegen betaling is altijd seksuele uitbuiting, en dat is een vorm van mensenhandel.

Lees ook

Vermeende vrijwilligheid bij jeugdprostitutie lastig voor hulpverlener

Een kind wordt door de wet namelijk niet in staat geacht om hierover zelf te kunnen beslissen. Ik kies bewust voor het woord ”kind”. Een minderjarige mag er misschien volwassen uitzien, het blijft een minderjarige en daarmee een kind.

In het genoemde artikel wordt volledig voorbijgegaan aan de wet. Het maakt niet uit of het kind „er zelf voor gekozen heeft.” Als hulpverlener zit je niet klem als een kind dit zegt. Aan een kind dat steelt, ga je ook niet uitleggen dat het voor hem of haar beter is om niet te stelen. Je zegt simpelweg: „Dat is verboden en je komt in de problemen als je dat doet.”

Tegen een kind dat in de seksindustrie wil werken, zeg je: „Luister, dit verbiedt de wet. Pas als je 18 jaar bent, mag je erover nadenken of je dat zou willen.” Een strenge grens heeft meer effect dan een kind vertellen dat dit „niet zo’n goed idee” is. Uit onderzoek is ook gebleken dat het meer effect heeft om een kind onder de 18 te verbieden om alcohol te drinken dan om het thuis te leren omgaan met alcohol.

Je moet zeker niet tegen een kind zeggen dat werken in de seksindustrie een goede beroepskeuze zou kunnen zijn. Toen het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen (UWV) een baan in de prostitutie als passend werk aan werklozen aanbood, werd dit door de Tweede Kamer afgewezen. Gesteld werd dat dit niet als passend werk gezien kan worden. Het is geen ‘normale’ baan. De seksindustrie is zeer risicovol, met een grote kans op uitbuiting, mishandeling en langdurige emotionele en psychische schade. Hierin ‘werken’ is een van de gevaarlijkste manieren om geld te verdienen. Daar moet je als hulpverlener een kind goed over informeren.

Hulp ontoereikend

Het is zeer schadelijk om in dit verband een filosofische discussie te voeren over ”vrije wil”. Natuurlijk is het bijzonder verstandig als een hulpverlener een slachtoffer helpt te ontdekken wie hij of zij is en verstandige keuzes te maken. Filosofie kan daar absoluut wat in betekenen. Ze heeft mij zeker geholpen om te leren nadenken. Maar een slachtoffer laten filosoferen over ”vrije keuze” lijkt me een brug te ver. Het kind heeft die keuze namelijk helemaal niet.

Volgens een statistiek van Iva Bianic, initiatiefnemer en landelijk coördinator van het Centrum Seksueel Geweld (CSG), heeft een kind dat seksueel geweld meegemaakt heeft een kans van 18 procent om goede hulpverlening te krijgen. Daar schrok ik enorm van. Hoe kan het dat zo veel kinderen niet de juiste hulp krijgen?

Een hulpverlener die voorbijgaat aan het feit dat een kind dat werkt in de seksindustrie iets doet wat verboden is en hem of haar bijzonder schaadt, is geen goede hulpverlener. Zo’n kind maakt seksueel geweld mee en daar moet een hulpverlener rekening mee houden.

Verhullend

Dubbink geeft hulpverleners helaas niet de raad om kinderen die dit meegemaakt hebben bij een van de vijftien Centra Seksueel Geweld langs te laten gaan. Het is immers zeer belangrijk dat zulke kinderen gespecialiseerde hulp krijgen. Als hulpverlener moet je goed nadenken of je wel gespecialiseerd en bekwaam genoeg bent om deze kinderen goed te helpen.

In het genoemde artikel komen de woorden ”loverboy” en ”jeugdprostitutie” voor. Deze verhullende begrippen moeten we niet meer gebruiken. Een loverboy is een mensenhandelaar die door middel van een gespeelde relatie een kind dwingt tot het verlenen van seksuele diensten. Een kind dat seks tegen betaling heeft, is altijd slachtoffer van seksuele uitbuiting, en dat is een vorm van mensenhandel.

En wat te denken van de ‘klanten’ van deze slachtoffers? Die zijn zelf verantwoordelijk voor dit misbruik! Wie er als ‘klant’ voor kiest om seks tegen betaling te hebben met een jongen/meisje die er jonger uitzien dan 18, is strafbaar. Die persoon is zelf verantwoordelijk voor het nagaan of zo’n jongen/meisje echt ouder is dan 18 jaar.

In veel gemeenten is de leeftijdsgrens waaronder seksuele dienstverlening niet is toegestaan, verhoogd naar 21 jaar. Daar komt de politie geen meisjes/jongens meer tegen die als cadeautje van hun mensenhandelaar hun 18e verjaardag mogen vieren achter het raam.

De auteur is directeur van Stop the Traffik, een internationaal samenwerkingsverband van ruim duizend organisaties die een brede maatschappelijke beweging tegen mensenhandel in gang willen zetten.