Het museum had zijn pronkstuk, geprepareerd in 1835, naar de tandarts gebracht om een kies te laten trekken. Wetenschappers wilden door DNA-onderzoek uitvinden of dit inderdaad de laatste wolf van Westfalen was en of er genetische verwantschap is met de roofdieren die recent in de grensstreek met Nederland zijn komen aanlopen.

Kaakchirurg Jörg Hense trok op verzoek een scheurkies. Omdat hij die raar vond ‘vast gemetseld’ en geen zenuwkanaal aantrof, haalde hij ook nog een hoektand uit de muil, in zijn geheel om eventueel DNA te sparen. De verrassing kwam bij analyse in het lab: 100 procent olifant. „De preparateur heeft destijds uit een slagtand een kunstgebit gemaakt. De wolventanden zien er verbluffend echt uit”, aldus Kriegs.

Omdat het ook al niet was gelukt DNA te halen uit huid van de wolf, wordt nog een laatste poging gedaan met materiaal uit een poot.