Roemers carrière kende pieken en dalen
Roemers politieke carrière ging gepaard met „pieken en dalen”, zei de SP-leider gisteren bij de aankondiging van zijn vertrek. Hoogte- én dieptepunten, zeg dat wel. Een greep daaruit.
- Dat Roemer in 2010 het stokje van het fractievoorzitterschap overnam van zijn voorgangster Kant –die als bijterig en snauwerig bekend stond en als partijleider ook steeds meer verkrampt raakte–, gaf de goedmoedige Brabander meteen goodwill. Zijn ontspannen uitstraling en humor golden in- en extern als een verademing. Dat de SP in datzelfde jaar bij de Kamerverkiezingen van 25 naar 15 zetels zakte, deed aan die waardering niets af. „Een uitslag met een gouden randje”, zeiden SP’ers onder elkaar, in het besef dat het met Kant nog slechter zou zijn gegaan. Roemer als redder van zijn partij.
Zijn tweede en meteen ook hoogste piek bereikte Roemer tijdens de verkiezingscampagne van 2012. Nadat hij eind 2011 door het actualiteitenprogramma EenVandaag al was uitgeroepen tot Politicus van het Jaar, deed hij het in de aanloop naar de Kamerverkiezingen verrassend goed. Een maand voor de stembusgang van 12 september leek hij af te stevenen op een nek-aan-nekrace met VVD-leider Rutte. Zelfs een premierschap werd in de media niet uitgesloten.
Maar na pieken komen soms dalen. Toen Rutte tijdens een tv-debat glashard ontkende dat de VVD de eigen bijdrage in de gezondheidszorg wilde verhogen, raakte Roemer van zijn à propos. Vooral toen hij in de dagen daarna zich maar bleef verontschuldigen voor dit falende tv-optreden, raakte de SP in de peilingen in een vrije val. In plaats van een tweestrijd Roemer–Rutte ontstond er een duel Samsom–Rutte. En de SP bleef steken op 15 zetels.
In de jaren daarna beleefde Roemer nog wel degelijk enkele pieken, al zijn die niet per se op zijn conto te schrijven. Zo behaalde zijn partij in 2014 bij de verkiezingen voor het Europees Parlement haar hoogste uitslag ooit, wat ook gebeurde bij de Statenverkiezingen van 2015. Dat de SP nu in de helft van alle provincies aan de knoppen zit en present is in het gemeentebestuur van drie van de vier grote steden, waaronder Amsterdam, noemde Roemer gisteren een hoogtepunt uit de achterliggende jaren.
In een diep dal raakte de partijleider kort voor de Kamerverkiezingen van 2017. In het Algemeen Dagblad klaagden fractiegenoten anoniem over Roemers capaciteiten. Jawel, de kwestie werd uitgepraat, maar insiders voorspelden toen al dat zijn leiderschap nooit meer héél lang kon duren. Toen op 21 maart de PvdA 29 (!) Kamerzetels verloor en de SP daarvan niet profiteerde maar zelfs een zetel zakte, kwam zijn vertrek nog weer wat dichter bij. Gisteren, dus nog in hetzelfde kalenderjaar, kondigde Roemer opgewekt en misschien ook wel opgelucht aan plaats te maken voor zijn opvolgster.
