In 1991 kwam Van Hoof voor de VVD in de Tweede Kamer, waar hij het uiteindelijk bracht tot specialist sociale zekerheid van de fractie. Dat leverde hem in 1998, bij de vorming van het tweede paarse kabinet, een passende beloning op. Hij werd staatssecretaris van Defensie en mocht zich als zodanig gaan bezighouden met het personeelsbeleid en met de Joint Strike Fighter.

Na zijn periode als staatssecretaris kwam Van Hoof nog wel op de VVD-kandidatenlijst en in de Tweede Kamer, maar uiteindelijk verdween hij bij de verkiezingen van januari 2003 vrij geruisloos uit de landelijke politiek. Zijn terugkeer is daarom verrassend te noemen. Nog eenmaal heeft de VVD zijn ervaring nodig. Staatssecretaris Rutte heeft belangrijke beleidswijzigingen op touw gezet, Van Hoof mag bij Sociale Zaken nu op de winkel gaan passen.

Van Hoof werd in 1947 geboren in Nijmegen. Hij groeide op met een stevige interesse voor de krijgsmacht, werd opgeleid aan het Koninklijk Instituut voor de Marine in Den Helder en schopte het uiteindelijk tot marineofficier. Van 1981 tot 1991 was hij in dienst bij de Vakorganisatie voor Middelbaar en Hoger Personeel. Hij bracht het bij deze wat chique vakbond van onderhandelaar tot CAO-coördinator.

Als kamerlid kreeg Van Hoof vooral naamsbekendheid doordat hij lid was van de parlementaire enquêtecommissie-Buurmeijer, die in 1993 onderzoek deed naar misbruik van de WAO. Zijn ”finest hour” als staatssecretaris kwam toen de Kamer op de valreep van de kabinetsperiode uiteindelijk bij krappe meerderheid instemde met de aanschaf van de Joint Strike Fighter ter vervanging van de F-16-vloot. Van Hoof is daarvan altijd een groot voorstander geweest, maar het besluit was omstreden omdat er een recordinvestering mee gemoeid was.

Van Hoof kan, net als Rutte, worden gerekend tot de linkervleugel van de VVD.