Bovendien heeft de CU-leider de indruk dat de samenwerking eerder stemmenverlies dan -winst oplevert. Hij wijst daarbij op de weerstanden die in kringen van beide partijen bestaan. Het meest prangende pijnpunt is de positie van de vrouw, waarover de twee partijen een verschillend standpunt hebben.

Rouvoet heeft er ook moeite mee dat de voorzitter van de SGP het bestaansrecht van de CU betwist. Dat een dergelijke opmerking in het vlees snijdt, is te begrijpen. Ze valt ook moeilijk te rijmen met het feit dat er samenwerking tussen de twee partijen bestaat. Daarmee erkent men immers over en weer elkaars recht er te zijn. Tegelijk moet worden bedacht dat elke politieke partij vindt dat iedereen op haar moet stemmen en dat is impliciet een afdingen op andere partijen.

Toch blijft het opvallend dat juist in het naspel op de Europese verkiezingen de discussie over samenwerking wordt aangezwengeld. Inderdaad heeft de combinatie behoorlijk stemmenverlies geleden. Ruim 29.000 mensen minder gaven hun stem aan de lijst van CU en SGP en dat terwijl er in totaal meer mensen naar de stembus gingen.

Die terugval noopt tot zelfreflectie. Een onderzoek binnen de achterban van CU en SGP zal moeten uitwijzen wat de oorzaken zijn van deze teruggang. Het valt te betwijfelen of dan de samenwerking als zodanig de voornaamste factor zal blijken te zijn. De perikelen van de achterliggende maanden zullen ongetwijfeld ook een rol spelen. Daarbij gaat het te ver alleen te denken aan de commotie omtrent de vergoedingen van de europarlementariërs.

Ook de discussie binnen de CU over de lijstaanvoerder heeft geleid tot onzekerheid bij de achterban. Weliswaar vond het partijkader dat het een teken van volwassenheid is om de kandidaten te laten strijden om de eerste plaats, de achterban moet nog wel degelijk wennen aan deze nieuwe aanpak. En het is maar de vraag of het wel zo verstandig is om een dergelijk experiment uit te voeren bij de Europese verkiezingen, die toch al niet op veel belangstelling kunnen rekenen.

In de achterliggende jaren is gebleken dat met name op lokaal en regionaal niveau de samenwerking nauwelijks tot stemmenwinst heeft geleid, zeker niet in plaatsen waar beide partijen elk een behoorlijke aanhang hebben. Wanneer CU en SGP daarom op lokaal niveau hun verbintenis uitvoerig willen evalueren, is dat goed te plaatsen. Met hun samengaan beogen zij zo veel mogelijk stemmen binnen te halen. Wanneer dat resultaat niet wordt gehaald, of -sterker- het tegendeel wordt bereikt, is heroverweging zinvol.

Met name bij de Europese verkiezingen blijkt echter dat het uitkomen met een gezamenlijke lijst wel degelijk effect heeft. Wanneer CU en SGP elk op eigen kracht de verkiezingen waren ingegaan, hadden beide partijen de kiesdeler waarschijnlijk niet gehaald.

Nu met de nodige pijn en moeite twee zetels ternauwernood zijn binnengehaald, is het starten van een discussie over de samenwerking ongelukkig. Het gaat er op dit moment juist om een dikke streep te zetten onder de verwikkelingen van de achterliggende tijd en in gezamenlijkheid op te trekken binnen het Europees Parlement.

Het eensgezind uitdragen van de christelijke politieke idealen is de komende vijf jaar immers van hoger belang dan het profileren van de eigen partijpolitieke standpunten.