Koninklijke rebel. Onbesuisde vrijbuiter. Tegendraadse hartenbreker. Prins Harry heeft het afgelopen decennium meer van zulke typeringen op zijn conto mogen schrijven. En terecht, volgens auteur Duncan Larcombe. De Britse journalist werkte meer dan tien jaar als royaltyverslaggever voor The Sun, een Brits boulevardblad.

In een duimendikke biografie legt Larcombe het leven van dertiger Harry onder de loep. Reden? De journalist is gefascineerd door de invloed die de jongste zoon van prins Charles en wijlen prinses Diana lijkt uit te oefenen. Met diverse rebelse acties op zijn naam leek het er tot enkele jaren geleden op dat Harry’s rol in het Britse koningshuis zich daardoor in de marge zou afspelen, maar het tegendeel gebeurde. Volgens Larcombe is Harry tegenwoordig juist het populairste lid van de koninklijke familie, naast zijn grootmoeder koningin Elizabeth II.

Nazi-uniform

Daar was in 2005 nog geen sprake van, weet Larcombe. De journalist trapt zijn biografie af met een pijnlijke vergissing van prins Harry. Met broer William is hij op een privéfeestje in West Littleton. Een gekostumeerd feest, zo blijkt. De schok is groot als de kledingkeuze van Harry bekend wordt; de dan twintigjarige prins draagt die avond een nazi-uniform. Wat de situatie extra wrang maakt, is dat het feest aan de vooravond van de herdenking van de bevrijding van het concentratiekamp Auschwitz wordt gehouden.

Larcombe grijpt het uiterst bedenkelijke voorval aan om zichzelf op de kaart te zetten als onderzoeksjournalist. De biograaf verhaalt uitgebreid en omslachtig over de wijze waarop hij het bewijsmateriaal in handen kreeg; via een tipgever, die de belastende foto’s weer had gekregen van „een jonge knaap die goede contacten had binnen het netwerk van de prinsen.”

Voor Larcombe was de prinselijke misstap een mijlpaal in zijn carrière. De verslaggever is op dat moment al acht jaar in dienst van The Sun, maar heeft sinds amper twee maanden de specialisatie royaltyverslaggeving toebedeeld gekregen. Een baan die gekenmerkt wordt door wachten. En nu had hij ineens beet. Een telefoontje naar de persvoorlichter van de Britse prinsen voelt voor Larcombe als een heroïsch moment. „Dit was het telefoontje waar iedere verslaggever van droomt. Een wereldprimeur die zou worden overgenomen door alle media waar ook ter wereld.”

Dat Larcombe trots is op de scoop voor The Sun is een understatement. De journalist stelt dat het slechte nieuws een schokgolf teweegbracht in het paleis. Prins Charles zou woedend zijn op zijn jongste zoon en zelfs koningin Elizabeth vroeg zich af waar het naartoe moest met haar rebelse kleinzoon.

Gevangen

Het eerste hoofdstuk zet de toon voor de volgende 23 hoofdstukken. Op een verhalende, enthousiaste en soms vermakelijke wijze neemt Duncan Larcombe de lezer mee in zijn belevenissen als koninklijke reporter. Hij werpt zijn licht over Harry’s studietijd, zijn militaire carrière en zijn stormachtige liefdesgeschiedenissen.

Doordat Larcombe de koninklijke Britse broers met grote regelmaat van zeer dichtbij meemaakt, is zijn verhaal grotendeels gevrijwaard van opgeklopte romantiek. De auteur ziet met eigen ogen hoe het leven in de schijnwerpers Harry en William beïnvloedt. De lezer voelt de pijn die Harry doormaakt als zijn grote militaire droom uiteenspat; vanwege dreigingen kan zijn veiligheid in oorlogsgebied niet gewaarborgd worden en wordt zijn geheime uitzending naar Afghanistan voortijdig afgebroken. „Het was wel duidelijk dat Harry zich diep vanbinnen gevangen voelde door zijn leven als senior royal. Hij leek verscheurd tussen de eisen die aan hem werden gesteld als lid van het koninklijk huis en zijn verlangen een gewone militair te zijn.”

Voorpaginastatus

Larcombe schuwt het ook niet om de misstappen van prins Harry te beschrijven. Het dragen van het nazi-uniform kan wellicht als zijn ergste blunder worden beschouwd, maar Larcombe verhaalt ook van een handgemeen met een fotograaf, het experimenteren met cannabis en Harry’s overdadige gebruik van drank tijdens feestjes.

Volgens de auteur hebben de incidenten Harry een voorpaginastatus verleend. Terwijl voor veel mensen die in de schijnwerpers staan deze voorbeelden voldoende zouden zijn geweest om een donkere schaduw over hun reputatie te werpen, pakten de misstappen voor Harry juist goed uit. „Het nettoresultaat van al zijn blunders was eenvoudig: Harry werd zelfs nog populairder. (…) Hoe meer Harry zichzelf tot onderwerp van gezwollen kritiek maakte, hoe sterker het grote publiek zijn kant koos. Dit was geen mediastrategie, maar eerder een onvermijdelijke consequentie van het feit dat de spontane manier waarop hij met gewone mensen omgaat zichtbaar werd.”

En die kant van Harry wil Larcombe uitdrukkelijk genoemd hebben. De auteur beschrijft uitgebreid de bevlogen wijze waarop Harry een aidsliefdadigheidsfonds opzet in Lesotho. Larcombe trekt de vergelijking met Harry’s moeder Diana en ziet in de prins iemand die zijn moeders werk zal kunnen voortzetten.

Wraak

Larcombe staat op goede voet met de leden van de Britse koninklijke familie. Hij heeft een goede werkrelatie met de Britse prinsen, zo typeert hij het zelf. En dat wil hij koste wat het kost zo houden. Een principe dat hem dagelijks uitdaagt in zijn werk en zowel pijnlijke als vermakelijke momenten oplevert.

Zo is Larcombe in 2005 aanwezig bij de traditionele fotosessie in het Zwitserse Klosters. De avond ervoor is hij in dezelfde nachtclub als William en Harry. Van de beveiligers mag Larcombe in dezelfde ruimte verblijven als de prinsen, op voorwaarde dat hij hun privacy respecteert. Op het moment dat de journalist een toilet zoekt, moet hij langs Harry. „Ik keek Harry aan en zei voor de grap: „Het is al heel laat, weet je wel zeker dat je morgen op tijd bent voor de fotosessie?” Harry grijnsde en antwoordde: „Ik zal er zijn, met een glas cognac in de hand en een dikke vette sigaar rokend met mijn pa.” (…) Een paar seconden later zag ik een flits. Ik keek achterom en zag Harry met een kleine wegwerpcamera in de hand en slap van de lach. Hij was me naar boven gevolgd en had kennelijk besloten een klein beetje wraak te nemen op een lid van de pers door voor de verandering een foto van mij te maken. „Laat me met rust, paparazzi-tuig!” schreeuwde ik tegen Harry, waardoor hij alleen maar nog harder begon te lachen.”

Vrijgezellenfeest

In zijn scala aan memoires vermijdt Larcombe ook een uitgebreide beschrijving van de pijnlijke momenten niet. Zo is hij –dankzij een tip– met een fotograaf in 2008 op Isle of Wight, waar Peter Phillips, een neef van William en Harry, zijn vrijgezellenfeest viert. Larcombe maakt zich op voor het bijbehorende kat-en-muisspel: op afstand blijven, maar toch foto’s maken als en wanneer daar een kans voor zou zijn.

Op de pont naar het eiland loopt Larcombe onverwachts de prinsen en hun beveiligers tegen het lijf. Een domper voor de royaltyverslaggever, want hij is opgemerkt door de beveiligers en loopt het risico om nu juist op afstand te worden gehouden van de festiviteiten.

Als een beveiliger niet lang daarna op hem afloopt, telt Larcombe zijn knopen. Tot ineens prins William opduikt. „Hij vroeg: „Wat ben je van plan? Staat dit morgen allemaal in de krant? Als jij schrijft dat ik en Harry hier zijn, weet je net zo goed als ik wat er gaat gebeuren. Zodra de krant van de persen rolt, weten fotografen en verslaggevers niet hoe snel ze op Isle of Wight moeten komen.” William had natuurlijk helemaal gelijk. (…) En als dat gebeurde, waren William en Harry wel gedwongen om naar huis te gaan en zouden ze mij natuurlijk verwijten dat ik hun weekend had verpest.” Larcombe maakt een deal met de prins. Hij houdt het verhaal onder de pet tot na het weekend en blijft zo veel mogelijk uit de directe buurt van het feestende gezelschap.

Meghan Markle

De rode draad in Larcombes biografie is overduidelijk: prins Harry mag er dan wel zelf de oorzaak van zijn dat hij het imago van koninklijke vrijbuiter kreeg, hij is en blijft volgens de auteur het favoriete lid van de koninklijke familie. „Juist door zijn misstappen is hij zo populair, zo echt. In onze cultuur waar celebrity’s zo’n belangrijke rol spelen, wil men geen perfecte mensen zien met een schijnbaar perfect leven. Juist door die kleine imperfecties blijven ze echt, en daarin schuilt Harry’s blijvende aantrekkingskracht.”

Met die populariteit zal de toekomstige echtgenote van de prins moeten omgaan. Of dat Meghan Markle is, met wie Harry sinds oktober 2016 officieel een relatie heeft? De biograaf is er bijna zeker van. Tegelijk zal de mogelijke prinses volgens hem moeten kunnen omgaan met de keerzijde van een publiek leven: „Hun relatie kan alleen slagen als Meghan inderdaad sterk genoeg is om te dealen met de problemen die een leven in de schijnwerpers met zich meebrengt.”

Volgens Larcombe is het nog altijd onzeker welke rol Harry in de monarchie in de toekomst zal spelen. Of de prins zich op termijn zal wijden aan een leven als fulltimeroyal? De biograaf is er niet zeker van. Volgens hem zal het vinden van een levenspartner voor Harry symbool staan voor het laatste stukje van de puzzel. „Pas als dit is bereikt, zullen we weten welke rol Harry de rest van zijn leven zal spelen, als echtgenoot, als mogelijke vader en als immens populaire royal.”

”Prins Harry. Het ware verhaal”, Duncan Larcombe; uitg. Meulenhoff Boekerij, Amsterdam, 2017; ISBN 978 90 225 8243 5; 336 blz.; € 12,99.