De klas is omgebouwd tot geluidsstudio. Door het hele lokaal liggen snoeren. Bij elke groep staat een microfoon. Alle kinderen hebben de voeten op de vloer, de handen op de knieën en een blaadje voor hun neus. Ze maken geen enkel geluid. Je kunt een speld horen vallen.

De juf telt af op haar vingers. Vijf, vier, drie, twee, één. Sophia begint: „Kijk, daar heb je die politieagent weer.” Céline: „Welke, die op die fiets bedoel je? Hij kijkt wel vaak om zeg.” De andere kinderen lezen zwijgend mee op hun blaadje. Ieder geluid van de kinderen wordt opgevangen door de microfoons. Meneer Jaco van Houselt van STH Records verzamelt alle geluiden om er een spannend verhaal van te gaan maken. Zelf voegt hij later nog extra geluiden toe. Van zoevende kogels bijvoorbeeld.

Knal

„Bam!” Een enorme knal doet de kinderen verstijven. Meester Groeneweg komt schreeuwend de klas binnenstormen. De prullenbak trapt hij tegen de grond. Lege pakjes drinken rollen over de vloer. „Het zijn leugens, leugens! Mensen, geloof het niet!” schreeuwt hij.

Die tekst heeft hij niet zelf verzonnen, maar leest hij van een briefje dat hij van juf Van den Bergh kreeg. Zij bedacht het luisterverhaal. De meester en de kinderen uit de klas van de juf spelen het na. Met hun stem. Vandaag maken ze een van de spannendste stukken.

De juf legt uit wat de boodschap is van haar verhaal. „Als christelijke mensen leven we in een samenleving die de Heere Jezus niet meer kent. Dan kun je als christenen bij elkaar gaan zitten om te herdenken. Maar je kunt ook de stad in gaan om het Evangelie uit te dragen. Het is een kinderlijk ideaal dat de hele stad in God gelooft. Dat merk ik bij mijn leerlingen. De kinderen uit het verhaal gaan Rotterdam in, plakken posters op het metrostation en vertellen mensen uit de buurt over de Heere. Net als Maarten Luther dat vijf eeuwen geleden deed toen hij de 95 stellingen aan de slotkapel van Wittenberg spijkerde.”

Schrikken

De kinderen hebben het al vaker gespeeld, maar weer schrikken ze. „Ik zat zó in mijn rol”, zegt er één. Ze kakelen door elkaar heen van schrik. „Ik wist dat hij kwam en toch schrok ik wéér”, zegt een meisje met blond haar.

De meester speelt een verwarde man die een maaltijd van buurtbewoners verstoort. Dat zit zo: de schoolklas uit het verhaal krijgt van hun juf de opdracht om te bedenken wat ze willen doen met de grote Reformatieherdenking van hun school. Maar een aantal kinderen komt tot de conclusie dat ze van de Reformatie niets meer zien. Is het niet iets van vroeger?

Met haar hoorspel wil de juf het verhaal van de Reformatie op een eigentijdse manier vertellen.

Interviews met de kinderen leest u op onze reformatorische website voor kinderen: kits.nl