Het Letterenfonds en de Koninklijke Bibliotheek kunnen inderdaad geen enkele vertaling van Kees de jongen vinden, behalve één uit 1935 in het Duits. Voorhoeve vindt het onbegrijpelijk dat het boek nauwelijks is vertaald. „Die Duitse vertaling was nog een verkorte versie ook. Thijssen was daar destijds nog aardig kwaad over.” Toen Voorhoeve het boek enkele jaren geleden herlas en opnieuw volop van Kees de jongen genoot („Ik was er weer kapot van”), stelde hij vast dat de roman „gewoon te goed is om tot het Nederlandse taalgebied beperkt te blijven.”

„Het is voor 100 procent vanuit de hoofdpersoon verteld en nooit is de ziel van een twaalfjarige zo goed en met zoveel compassie blootgelegd, met zoveel onderhuidse humor ook. Ik heb me weer tranen zitten te lachen”, aldus Voorhoeve. „Behalve de subtiele humor zijn er ook hartverscheurende passages, die ik ook nooit met droge ogen heb kunnen lezen.”

De Amsterdamse taalkundige en leraar wist aanvankelijk eigenlijk niet goed wat hij moest doen om het boek nu eindelijk eens internationaal over het voetlicht te brengen: „Ik ben ook niet zo’n netwerker enzo. Maar ik kon er natuurlijk zelf aan beginnen.” Hij vertaalde eerst maar eens een deel van hoofdstuk 6, een van de verhaaltjes in het verhaal.

Hij kreeg de smaak te pakken en ging vervolgens gestaag door: „Het bleek verslavend, het werd mijn kindje.” Hier en daar kreeg hij aanwijzingen van oorspronkelijk Engelstaligen, hoewel het Engels hemzelf door zijn jeugd in Australië min of meer is komen aanwaaien.

Schrijver/historicus Geert Mak krijgt vrijdag in het Theo Thijssen Museum in Amsterdam het eerste exemplaar van Kees the boy, dat ‘on demand’ ofwel op aanvraag gedrukt wordt en te koop is.