Hij drukt een paar toetsen van de computer in en zegt: „Morgen kunt u uw rijbewijs halen.”

Per brief had het ministerie van Verkeer me gemaand mijn ogen te laten testen. Dat is prima, alleen dat moet tegenwoordig wel heel vaak. Vroeger was het rijbewijs tien jaar geldig, inmiddels slechts zes maanden. Dat heeft te maken met andere regels voor buitenlanders.

De volgende dag ga ik naar een van de centra voor rijbewijzen. Daar is geen zitplaats meer vrij. Het apparaat bij de ingang biedt een aantal keuzemogelijkheden in het Hebreeuws. Ik druk op vernieuwing rijbewijs. Dan verschijnen er meer mogelijkheden. „U moet naar balie 6”, zegt de beveiliger, die tevens tassen controleert op explosieven en ongewenste voorwerpen.

Daar staan ongeveer vijftien mensen. Ze vormen een doorsnede van Jeruzalems bevolking. Religieuze en seculiere Israëliërs, ongeveer een derde deel Palestijnen. Een dame in hijab vraagt: „Mag ik even uw pen lenen?” Ik geef haar mijn blauwe Parker en ze krabbelt wat op een papiertje.

Achter de balie zit een jonge vrouw die het identiteitsnummer invoert in de computer. Als de computer alles goed acht, spuwt de printer een rekening uit die zij aan de klant geeft. Daarmee dient deze zich naar het postkantoor te begeven om het rijbewijs te betalen. Het rijbewijs (een klein, hard kaartje) zelf wordt opgestuurd. Op de rekening staat een telefoonnummer waar kan worden geklaagd als de post niets bezorgt. In tussentijd dient de betaalde rekening als tijdelijk rijbewijs. Naam en identiteitsnummer staan er namelijk op.

Het probleem is dat velen de moeite niet nemen om het hele verhaal op de rekening te lezen. Opeens stormt een orthodoxe Jood in wit overhemd naar het loket en zwaait met het document dat hij net heeft ontvangen. „Wat moet ik hiermee?” vraagt hij zich verbijsterd af. „Wat wilt u nog van me?” roept de vrouw achter de balie terug.

Ook de twee mensen voor mij begrijpen niets van wat ze met het papier moeten. Terwijl ik hen nog probeer gerust te stellen, wenkt de baliebediende mij dat ik aan de beurt bent. Achter mij gaat het gesputter door.

Ik overhandig haar mijn oude rijbewijs en het nummertje. „Ik kom mijn rijbewijs vernieuwen”, zeg ik. De resultaten van de ogentest zitten al in de computer. Ze typt mijn nummer in en ze zwaait met de rekening annex tijdelijk rijbewijs naar mij. Op naar het postkantoor. Deze keer zijn er maar liefst achttien wachtenden voor me. Ik schat dat dit twintig tot dertig minuten gaat duren. Een mooie kans dus om tijdens het wachten naar het gasbedrijf te lopen en daar de rekening te betalen. Als ik na 25 minuten terugkom, ben ik net aan de beurt. Stempel erop en klaar. Nou ja, voor een halfjaar dan.