„Hebt gij de Heilige Geest ontvangen, als gij geloofd hebt?”

De gezegende Jezus, Die de Heilige Geest zonder mate ontvangen heeft, heeft dit ook Zelf getoond door Zijn voortdurend gaan tot de troon der genade. Hij was vaak alleen op de berg om te bidden. Hij stond voor dag en dauw op om te bidden. Ja, Hij bracht hele nachten in gebed door. En wie deel heeft aan diezelfde Geest, met de heilige Jezus, zal denken zoals Hij denkt. Hij zal nergens meer vermaak in vinden dan tot God te naderen en heilige handen en harten op te heffen in veelvuldig en vroom gebed.

Wij moeten wel bekennen dat de Geest der gebeden vaak als het ware voor het gevoel kwijt is en enige tijd verflauwt, zelfs in hen die werkelijk de Heilige Geest hebben ontvangen. Door geestelijke dorheid en onvruchtbaarheid van de ziel worden zij in zichzelf een lusteloosheid en verachtering gewaar in de plicht van het gebed. Zij beschouwen dit als hun kruis en zoeken Jezus volhardend, zij het verdrietig. Ondanks dat alles is hun hart op God gericht, hoewel hun genegenheden niet zo sterk zijn als gewoonlijk en zo intens als zij willen. Dit is een gevolg van hun geestelijke doodsheid, die God om wijze redenen toelaat.

Maar de historische gelovige bidt in het geheel niet. Of als hij zijn binnenkamer opzoekt –uit gewoonte– is dat met tegenzin, of om zijn geweten tevreden te stellen.

George Whitefield, predikant te Newburyport

(”Keur van leerredenen”, 1770)