Wat ik op sociale media post, is gekleurd. En niet zo’n beetje ook. Alsof mijn dagen altijd een feestje zijn! Zelfs mijn vakanties zijn niet altijd zo vrolijk als de foto’s ze laten lijken. Weinig periodes in m’n leven waar hoogte- en dieptepunten elkaar zo snel afwisselen. Ik herinner me nog goed dat ik –was het niet vorig jaar?– naar mijn kinderen heb staan schreeuwen dat als ze niet op zouden houden met ruzie maken, ik alle spullen meteen zou inpakken en naar huis zou gaan. Waarschijnlijk was dat diezelfde vakantie waarvan ik net een vrolijke foto voorbij zag komen.

Dat ik mijzelf zo profileer, daar kan ik Facebook niet de schuld van geven. Dat heb ik zelf gedaan. En bewust. Blijkbaar vind ik het aardiger om die florissante kant van mijn leven te delen, dan de rest.

Ook bij anderen zie ik het gebeuren. Altijd leuke kinderen, opgeruimde huizen, haren die steeds goed zitten. Dat soort dingen. Terwijl ik zeker weet dat er ook dagen zijn dat het minder lekker loopt. Kinderen zijn niet altijd leuk, huizen niet altijd opgeruimd en ik kan niet geloven dat ”bad hair days” alleen in mijn woordenboek voorkomen.

Het is niet verkeerd om zo nu en dan je inbreng op sociale media te checken. Ik kwam erop dit te doen bij het lezen van het bericht over jongeren die depressief worden van Instagram. Mediapsycholoog Micha Coster deed onderzoek en concludeerde: „Tieners vergelijken de perfecte plaatjes met hun eigen leven en twijfelen dan of ze het zelf allemaal wel goed genoeg doen.”

Nu zijn jongeren natuurlijk nog volop in ontwikkeling en kijken ze regelmatig naar hoe anderen dingen doen. Volwassen zouden beter moeten weten. Maar ik geef toe dat ook ik me weleens vergaap aan het geweldige leven dat Facebookvrienden lijken te hebben.

Een paar vrouwen die ik volg, showen bewust ook de andere kant. Behalve een foto van het gestylde hoekje laten ze ook de keuken zien, waar de kinderen zojuist alle school- en gymtassen op de grond hebben gegooid. Je ziet een halfopen beker waar nog wat Yokidrink uit lekt. Een jas ligt er half overheen. Het gewone leven dus. Ik vind het een verademing.