En inderdaad: president Keith Ambtman heeft kort daarvoor in zijn welkomstwoord verteld dat de dit jaar vijftig jaar gehuwde prinses en haar man in aanmerking komen voor woonruimte in het grootste Nederlandse tehuis in Canada. De kwinkslag tekent de ontspannen sfeer van de anderhalf uur durende visite.

Maar prinses Margriet en Pieter van Vollenhoven zijn er nog niet aan toe om met pensioen te gaan. Het officiële bezoek dat ze samen aan Margriets geboorteland brengen, toont dat aan.

Vijf dagen brengen ze door in de omgeving van miljoenenstad Toronto, in het zuidoosten van de provincie Ontario. Daar hebben zich in verschillende perioden in de geschiedenis veel Nederlandse emigranten gevestigd.

De Canadese koningin Elizabeth heeft daarom in 2011 op voorspraak van het provinciale parlement besloten dat mei elk jaar ”Dutch Heritage-maand” is, als eerbetoon aan de bijdragen van de Nederlanders en hun nakomelingen aan de samenleving. Het koninklijke bezoek sluit daar naadloos op aan.

Oversteek

De emigranten die in de jaren 50 letterlijk met scheepsladingen vol de oversteek maakten naar het onbegrensde Canada, hebben hun werkzame leven achter zich. Holland Christian Homes (HCH) zorgt sinds 1979 voor de opvang van een deel van hen.

Prinses Margriet was er al eerder: 34 jaar geleden, zoals ze zelf memoreert in haar toespraak in de Heritage Hall, de gemeenschapsruimte én kerk van de nu meer dan duizend bewoners tellende Nederlandse enclave.

„Hoe fijn is het om hier terug te zijn!” begint de prinses haar warme toespraak na de welkomstceremonie en het hijsen van de vlaggen buiten. „Ik neem aan dat de bewoners van nu niet dezelfden zijn als dertig jaar geleden, al werd net gezegd dat er nog een paar mensen zijn die mijn bezoek hebben meegemaakt”, aldus prinses Margriet, zelf 74 jaar.

Destijds gaf de prinses de aanzet voor de bouw van het verzorgingshuis – een van de twee die HCH nu rijk is. „Ik kan niet beloven dat ik over dertig jaar weer kom. Mijn leeftijd is geen geheim. Ik ben immers tijdens de Tweede Wereldoorlog in Ottawa geboren”, zegt de in het Engels speechende prinses. In de zaal wordt gelachen.

Rond de tafels zitten naast een selectie van de bewoners ook veteranen, mannen die na de oorlog hebben deelgenomen aan de zogenoemde politionele acties in Indonesië, verpleegkundigen en vrijwilligers.

Een aantal van hen is zelf ook al de 70 gepasseerd, zoals Pieter van Vollenhoven constateert wanneer hij bij verschillende tafels aanschuift. „Mooi dat u op die manier nog actief blijft”, zegt hij tegen twee zussen die in 1958 in het „beloofde land” arriveerden en vol energie zitten. „Wat een aardige man”, stellen de twee na zijn vertrek gezamenlijk vast.

„Heel belangrijk dat ze hier zijn”, meent ook de dochter van een Nederlandse oud-militair, die even met prinses Margriet heeft gesproken.

”Canada’s Princess”, zoals Magriet liefkozend wordt genoemd, staat bekend om haar recht-door-zeeaanpak en om haar benaderbaarheid.

Dat komt terug in alle reacties van haar gesprekspartners. „Ze wilde van iedereen weten wanneer en hoe ze hier zijn gekomen en wat ze hebben gedaan. Ze is echt geïnteresseerd”, zegt ook HCH-directeur Ken Rawlins.

Hij nodigt de Nederlandse bezoekers uit andermaal de spade in de grond te steken voor weer een uitbreiding van zijn minidorp.

Er komt een nieuw verzorgingshuis. „De tijden veranderen, en de eisen ook”, weet prinses Margriet. Met Pieter steekt ze blijmoedig de schep in de grond, in de wetenschap dat het vooralsnog een symbolische handeling is.

De grond zit in een speciaal neergezette bak. Eerst moet de financiering rond zijn alvorens echt met de bouw kan worden begonnen.

Plaquette

Het Nederlandse echtpaar vertrekt weer. Zondag hebben de prinses en haar man ook afspraken staan. In Stratford wordt een monument ter ere van de Nederlandse militairen van de Prinses Irene Brigade opnieuw ingewijd en van een nieuwe plaquette voorzien.

En in Goderich zijn de prinses en haar man gevraagd in Liberation Memorial Park een plaquette te onthullen ter herdenking van de Canadese bijdrage aan de Nederlandse bevrijding. De gedenktplaat is een kopie van die bij Hotel De Wereld in Wageningen, waar de Duitsers in mei 1945 de capitulatie tekenden.