„Alleenlijk wandelt waardiglijk het Evangelie van Christus.”

Over het algemeen kunnen de mensen het wel verdragen als een prediker over de hoofden heen preekt over zonden en deugden. Maar als een leraar ontdekt aan de zonden, en deze in het bijzonder aanwijst, en met vermaning en bestraffing op ieders geweten aandringt, kan de wereld dat niet verdragen. Inzonderheid als er in het oog lopende zonden bestraft worden.

Wil men prediken van matigheid, rechtvaardigheid, heiligheid in het algemeen, alsook van de liefde Gods, van de gehoorzaamheid aan Gods geboden, van de zelfverloochening, dan kan men dat nog wel verdragen. Maar als een leraar verder gaat en toont waarin die matigheid, oprechtheid, heiligheid en de liefde Gods zich moet openbaren, welke zonden daartegen strijden, welke mensen daartegen zondigen, dan kan de boosheid van de tijd dat niet verdragen. Dat wordt dan onvoorzichtigheid genoemd. Dan heeft de predikant niet gestudeerd, of hij is te scherp en te hard.

Kortom, degene die de zonden –in het bijzonder openbare zonden– benoemt, moet zelf een zondaar zijn. Daartegen scherpen de mensen (de goeden niet te na gesproken) hun tongen.

Dit gebeurt niet alleen onder de gewone mensen maar ook onder hen van wie dit het minst betaamt, die zulke overmoedige zondaren, zowel mondeling als schriftelijk, stijven. Juist onder hen worden er gevonden die eropuit schijnen te zijn om de getrouwe dienaren Gods verdacht te maken. Juist bij hen bij wie de minste vreze Gods gevonden wordt!

Abraham van de Velde, predikant te Middelburg

(”Wonderen des Allerhoogsten”, 1669)