Westerlaken gaf van 1992 tot 1998 leiding aan de christelijke vakbeweging. „We nemen afscheid van een evangelist in de polder”, zegt huidig voorzitter Maurice Limmen bij het overlijden van zijn voorganger uit de jaren negentig. „Gedreven, bevlogen, ongeduldig en betrokken zijn woorden die hem typeren.”

Westerlaken werd geboren in het Gelderse dorp Zuilichem, in een Nederlands hervormd gezin. In zijn leven wilde hij zijn geloof uitdragen. Zelf schreef hij ooit: „Het is de individuele gelovige die rechtstreeks verantwoording schuldig is aan zijn Heer en die zelf nadenkt over de vormgeving van zijn leven, hoe hij of zij gestalte geeft aan de individuele verantwoordelijkheid om bij te dragen aan het Koninkrijk Gods.”

Na een baan bij de Rabobank in Haaften en bij de gemeentepolitie in Rotterdam kwam hij bij de vakbeweging. Daar begon hij bij de christelijke politiebond en werd hij later, na de fusie met de rooms-katholieke evenknie, bestuurder van de Algemeen Christelijke Politiebond.

Halverwege 1992 trad hij aan als voorzitter van de vakcentrale. Participatie, duurzaamheid en solidariteit noemde hij als de drie kernpunten van zijn programma. Hij stelde onder andere voor de lonen vijf jaar te matigen in ruil voor investeringen in de samenleving, zoals voor het oplossen van milieuproblemen. Dat bracht hem in botsing met de voorzitters van de CNV-bonden. Die vonden dat hij te ver voor de troepen uit liep. Bij zijn afscheid weigerde hij, ondanks aandringen van de minister van Sociale Zaken, zich koninklijk te laten onderscheiden. Hij had naar eigen zeggen gewoon zijn werk gedaan.

Na zijn vertrek bij het CNV werkte Westerlaken in de wereld van de zorg, achtereenvolgens bij ’s Heeren Loo, Erasmus MC en als bestuursvoorzitter van het Maasstad Ziekenhuis.